Arama sonuçlarınız

Gün geçmiyordu ki naif halini anmayayım Hasretmiş olduğun ülfetin şadıyla ağlamayayım,bu yalnızlığıma kızmamayım İçime dert olan kederi ummanın suhuletine bırakmayayım, yıllarsa sır gibi saklayayım Umudun vecdiyle, ufkumun mecaliyle yeniden başlayayım, şu derd-i gamımı da unutayım O zarif...

Bilseniz ki ne kadar hal fakiriyim... Kıt aklımla ne kadar avareyim ve bencil bir nefesim... Hissiyatı ve inşirahı nerden bilirim, ruhumun hicran damlalarından söz eden bir ademin... Kalbi latifliğinize kefilim, himmet lütfediyorsunuz elhak niyaz eylerim, yadeder ve müteşekkir olduğumu beyan...

Bilmem ki hala nerdesin Bilinmeyenlerin adresinde bir sersin, sessizliğin kadirinde seyredensin İçimi burkan, nefesimi sarsan ve ruhuma ızdırap yaşatan bir aşk-ı nefessin Söyle hala neden imtina edersin,çekincelerinin kıskacında kalmış bir asudesin Hiç düşünmez misin Bir can olduğumu neden...

Her vakit gün çekiliyor Yeniden dirilişin aşkıyle sessizliğin edebine bürünüyor Düşünmek yetmiyor, tefekkür fikiriyat istiyor, muhayyilem iflas ediyor Anlamak, vecdine kanmak, aklın ve idrakin aidiyetiyle tevdi edilenler hıçkırıyor Nedenler karşıma çıkıyor Sual etmek kifayet etmiyor, ihlas...

Gözyaşlarım hiç durmadı Hasret sineme ne derin bir sızı bıraktı,firkatin ruhumdaydı Ne müşkil bir sancıymış yıllarca peşimi bırakmadı, yalnızlığın ahını yaşattı Nereye baksam göçüp gidene ağlasam, ruhumun hicranıyle başbaşa kalsam ne ahtı Ne zaman andımda seni Derin bir keder alıyor yüreğimi...

Hayli uzaktan fark ettim Bir kalabalığın sessizliğine doğru merak ederek ilerledim Nefesler tutulmuş, dikkatler kesilmiş, şaşkınlık hat safhaya ulaşmıştı fark ettim Şahit olduğum manzara karşısında irkildim, niye tepkisiz insanlar diye söylendim Dar bir sokaktı mekan Sessizliğin ve şaşkınlığın...

Masumiyeti ne kadar çok arzuluyorum Kaybolan kalbi ahengi, zihni muvazeneyi, ruhi muhayyileyi bulamıyorum Herşeyin basit olanını sevemiyorum,neden niteliğin bu kadar üzerinde duruyorum Mizan için ne kadar dertleniyorum, hala heveslerinin peşinden mi sürükleniyorum Gençtir, kanı dikine akar...

Sanki muttluluk saklanan bir esrardı Her zaman umut etmek, sabırla nefeslenmek ahirim için kardı Şikayetlenmek ne kadar kalbim için manidardı, edep ile yol almak muhakkaktı Demek ki bir tebessüm veya gülmeye meyil ahvalim, bir ömür kanaati yaşayacaktı Hangi hülyalara dalsam, ahım yanımda...

Ne yapayım ki Senden sonra ruhum sancılar sağanağında Kalbim burukluğuyla hüzün karasında ve gözlerim boşalınca Başımı öne eğiyorum Hissiyatımı demleyerek hicrana adımlıyorum Yalnızlığın ayazında ve korkular karşısında hasreti anıyorum Çaresizlik sökün ediyor İliklerim tenimin titremelerini...

Ne kadar zarif ağlıyorsun Letafetle temaşa ederek sileri yılmadan demliyorsun Kefen güzelliğinde ve ötelerin dirliğinde suhuleti ruhuma zerk ediyorsun Lakin ne kadar layıkım Biliyorumki an ve zamanda bedbin ve yılgın yolcuyum Umutların kadresinde ve geleceğin güzelliğinde hicranla sürekli...

Anladım ki senin yokluğunda Bir yanım hicranın ellerinde çok çaresiz Ne kadar sabrı denesem de olmuyor işte sen gelmeden Her yer ve yanım bom boş Sanki duvarlar üzerime yıkılmak istiyor Bülbülden hiç ses çıkmıyor, kedide ortalıkta görünmüyor Ne dinlediğim şarkıda Ve ne de yudumladığım artanda...

Nihayet akşam olmuştu Solgun umudumla yolunu beklediğim babam Fevkalade yorgun bir halin sağnağında nefes alıyordu Ne bakacak takati Ve ne de bana nazar edecek gözlerinde feri Yılgınlığın kadrine teslim olmuş perişan kişiliği sancıydı Ömrünü vakfetmişti Gece gündüz demeden vardiyaya...

Her vakit lahza kendi lisanoyla sormuştu İçinden çıkamadığım ve bir tutkuyla bağlandığım derd-i gamımı Emel adına hezeyanımı, azim namına sarfettiğim hırsımı, içine düştüğüm ahımı İnanç dediğim kuruntularımı, tahkikine erişemediğim hakikatte salan umutşarımı Nasıl olsa bir ömrü zaman...

Kimbilir ne kadar serkeştim Kendi aleminde nefeslenen bir kederdim,henüz aşkın farkını fark etmeyendim Öyle mi der geçerdim, sonra bir takım hülyaların sayfalarını aralayan bir ferdim Nereden bilirim, dillenen o aşkı, sevgi ve muhabbet nazarıyla terennüm etmeliydim Eveti elhak ilim irfan...

Öfkemin Kızıllığının çare olamadığını bilirim Kanayan aşk yaramı hiç dindirmeyeceğini de Al düşlerimin Kopan gül yaprağı misali sızısını Terennüm ederdim, akşamın hicran şarkısıyla Divaneliğim Nüksederdi atardım kendimi yere Köşelerin en sefiline, derinliğin hengâmesine...

Sende Kurtarmak için ter dökme Kendine bağlamak için bir gayrete de girme Artık Gidiyorum işte sessizce Kalbimin hüznüyle aşkı ne kadar özlesem de Ruhumun Hicran damlalarıyla Hazanın solgun rengiyle, yapayalnız halimde Sevdaya Hasretin mısralarını Nakşederek yazsam da, hissiyatım ağlıyor işte...

Sevgili üstat; zatımla ilgili tespitleriniz için bahtiyar olduğumu bilmenizi isterim. Makale, hikâyelerim için “devede kulak kalır” teşhisiniz biraz manidar geldi. “Nakşeden izler” anı roman çalışmamı ilgili siteye bir bütün halinde ekleme fırsatını bulamamıştım. Bu nedenle bölümler...

İçimin yandığı Dilimin hadsiz kuruduğu Günlerden birini yaşıyordum Kendi Halimde çalışıyor günlerimi Aheste bir şekilde geçiriyordum Benliğimde Arandığım aşk sanki derin Ve karanlık bir kuyunun dibindeydi. Oraya Ulaşmam hayli imkânsızdı Yüreğimde bir umut yeşeremiyordu Çok sancılıydı...

Ve seni sevmek demek... Yağmurların ıslattığı Güneşin zirve yaptığı Bulutların takip ettiği Hasretini yenebilmektir Sana gelmek demek ... Merakın eskitemediği Meramın anlatamadığı Devanın bulunamadığı Bu yüreğimi sevk etmektir Seni unutmak demek... Yargıcın idam kararını Hücrelerin...

Dertleniyorum bazen Kendi halimde düşünürken Otobüs duraklarında beklerken Ayaz kesen simaları temaşa ederken Oysa biliyorum ki bunlar Bizim olan kanlar canlı insanlardı Her birinin haline yansımış kaygılar Ne olacağı belirsiz ilzamlar kanaatler Çocuğun ellerinden tutan Aylarca karnında...