nefsimutmainne
Aktif Üyemiz
Bir Anneye Sesleniş....
Nasıl ve nereden başlamalıyım?....
İçimde coşan duyguları,kırgınlıkları,sıkıntıları....
En önemlisi bir annaye olan sevgiyi ve özlemleri,nasıl anlatmaya başlamalıyım?...
Daha dün değil miydi?Sarı saçlı bebeği aldığın gün,sevinçten çıldıracak gibi olmuştum.Bir hafta onunla yatıp onunla kalkmıştım....
Daha dün değilmiydi?Beni okula bıraktığın gün.Eteğine yapışıp''Ne olur Anne,beni bırakma'' diye ağlamıştım.İçimden gelen korkuları,terkedilmişlik duygusunu ve yanlızlığımı anlamamıştın bile....
Oysa ben o günü ve diğer günleri hiç unutmadım.Sana ihtiyaç duyduğum anda yanımda yoktun,bana ''nedenler'' sıralıyordun bir dizi.Kim dinliyordu ki onları;yüreği sıkışan ve sadece seni isteyen o çocuk seni duymuyordu bile....
Sonra anladım ki okul güzelmiş,ikinci annede öğretmenmiş.Ben yapmalıymışım bu bütün resimleri,boyamaları;faaliyetleri yorulmadan,bıkmadan.Kolay olmadı şu sorumluluk denen şeyi öğrenmek.Artık alışmaya başladım,kendi işimi kendim yapmaya.
Anne farkındamısın bilmem bugünlerde çok şişmanladın.Sana bir şeyler oluyor.Son günlerde sürekli bana bir şeyler anlatmaya çalışıyorsun.Yeni bir bebek,küçük bir kardeş,küçük bir misafir....Bir gün kucağında ağlayan bir bebekle gelmiştin evimize.''Küçük misafirimiz geldi''.diye seslenmiştin.Demek ki kardeş buydu....
İşte yine içimde fırtınalar kopuyordu,okula başladığım ilk o gün gibi.Zor geliyordu,ağlamak,anlatmak,ya da anlatamamak.''Sen benim annemdin,o kucak benimdi ve ben koşabilirdim ancak açılan kollarına.''
O kucak hep dolu,artık koşamıyorum.Ciyak ciyak ağlayan bu bebek kardeşmiş,o küçük bir misafirmiş.O geldi diye evde her şey değişti.Gelen misafirler hep bir gün giderler derdin,bu neden gitmiyor anne?...Sen değiştin,babam değişti hatta annanem bile.Artık babam bana eskisi gibi ''Prensesim'' diye seslenmiyor,yatarken masal okumuyor.Bütün gülücükler hep ona.....
N e zor şeymiş bir anneyi kaybetmek.....Anlatacaklarını ''Sonra anlatırsın.''diye ertelenmek.Kırılan oyuncağımın acısını ,yırtılan defterimin üzüntüsünü tek başıma taşımak ne zor.
Ne yapmalıyım Anne,eskisi gibi olman için,eskisi gibi sevip sarman için?....
Onun gibi emeklemeli,onun gibi mi konuşmalıyım?....
Söyle,ne yapmalıyım kaybettiklerimi geri kazanmak için?....
.....Nefsimutmainne.....
Kardeşlerim Anasınıfı Öğretmeni tarafından biz velilere okumamız için gönderilmiş bu yazıyı siz değerli kardeşlerimle paylaşmak istedim...
Bir zamanlar her birimizin yaşadığı,anlatamadığı bu duygu selini,unutmayalım;çocuklarımız da yaşıyor,yaşayacaklar...Bu Dünya var olduğu sürecede yaşanmaya devam edecek...
Kimi Anne ve Babasına hissedecek bu duyguyu ve benzerini...
Ben okurken,hem kızım açısından,hem kendi açımdan...bir de......................açısından tekrar tekrar hissettim....
Bakalım siz hangi açılardan hissedecek ,yine ve yeniden nasıl bu duygu seline kapılacaksınız?...Bir keşfe çıkacaksınız?
Bizimle keşiflerinizi paylaşır mısınız?...Paylaşalım....
Selam ve Dua ile....
Esselamü aleyküm ve rahmetullahi ve berekatühü ve Mağfiratühü....
Nasıl ve nereden başlamalıyım?....
İçimde coşan duyguları,kırgınlıkları,sıkıntıları....
En önemlisi bir annaye olan sevgiyi ve özlemleri,nasıl anlatmaya başlamalıyım?...
Daha dün değil miydi?Sarı saçlı bebeği aldığın gün,sevinçten çıldıracak gibi olmuştum.Bir hafta onunla yatıp onunla kalkmıştım....
Daha dün değilmiydi?Beni okula bıraktığın gün.Eteğine yapışıp''Ne olur Anne,beni bırakma'' diye ağlamıştım.İçimden gelen korkuları,terkedilmişlik duygusunu ve yanlızlığımı anlamamıştın bile....
Oysa ben o günü ve diğer günleri hiç unutmadım.Sana ihtiyaç duyduğum anda yanımda yoktun,bana ''nedenler'' sıralıyordun bir dizi.Kim dinliyordu ki onları;yüreği sıkışan ve sadece seni isteyen o çocuk seni duymuyordu bile....
Sonra anladım ki okul güzelmiş,ikinci annede öğretmenmiş.Ben yapmalıymışım bu bütün resimleri,boyamaları;faaliyetleri yorulmadan,bıkmadan.Kolay olmadı şu sorumluluk denen şeyi öğrenmek.Artık alışmaya başladım,kendi işimi kendim yapmaya.
Anne farkındamısın bilmem bugünlerde çok şişmanladın.Sana bir şeyler oluyor.Son günlerde sürekli bana bir şeyler anlatmaya çalışıyorsun.Yeni bir bebek,küçük bir kardeş,küçük bir misafir....Bir gün kucağında ağlayan bir bebekle gelmiştin evimize.''Küçük misafirimiz geldi''.diye seslenmiştin.Demek ki kardeş buydu....
İşte yine içimde fırtınalar kopuyordu,okula başladığım ilk o gün gibi.Zor geliyordu,ağlamak,anlatmak,ya da anlatamamak.''Sen benim annemdin,o kucak benimdi ve ben koşabilirdim ancak açılan kollarına.''
O kucak hep dolu,artık koşamıyorum.Ciyak ciyak ağlayan bu bebek kardeşmiş,o küçük bir misafirmiş.O geldi diye evde her şey değişti.Gelen misafirler hep bir gün giderler derdin,bu neden gitmiyor anne?...Sen değiştin,babam değişti hatta annanem bile.Artık babam bana eskisi gibi ''Prensesim'' diye seslenmiyor,yatarken masal okumuyor.Bütün gülücükler hep ona.....
N e zor şeymiş bir anneyi kaybetmek.....Anlatacaklarını ''Sonra anlatırsın.''diye ertelenmek.Kırılan oyuncağımın acısını ,yırtılan defterimin üzüntüsünü tek başıma taşımak ne zor.
Ne yapmalıyım Anne,eskisi gibi olman için,eskisi gibi sevip sarman için?....
Onun gibi emeklemeli,onun gibi mi konuşmalıyım?....
Söyle,ne yapmalıyım kaybettiklerimi geri kazanmak için?....
.....Nefsimutmainne.....
Kardeşlerim Anasınıfı Öğretmeni tarafından biz velilere okumamız için gönderilmiş bu yazıyı siz değerli kardeşlerimle paylaşmak istedim...
Bir zamanlar her birimizin yaşadığı,anlatamadığı bu duygu selini,unutmayalım;çocuklarımız da yaşıyor,yaşayacaklar...Bu Dünya var olduğu sürecede yaşanmaya devam edecek...
Kimi Anne ve Babasına hissedecek bu duyguyu ve benzerini...
Ben okurken,hem kızım açısından,hem kendi açımdan...bir de......................açısından tekrar tekrar hissettim....
Bakalım siz hangi açılardan hissedecek ,yine ve yeniden nasıl bu duygu seline kapılacaksınız?...Bir keşfe çıkacaksınız?
Bizimle keşiflerinizi paylaşır mısınız?...Paylaşalım....
Selam ve Dua ile....
Esselamü aleyküm ve rahmetullahi ve berekatühü ve Mağfiratühü....
Son düzenleme: