Yine gamlandı gönül, yine hicrânda bu dem.
Yandıkça yandı gönül nâr-ı sûzanla bu dem,
Sızladı her bir teli kalbimin tıpkı keman,
Ciğerim kebâp oldu aman Sultânım aman!
Geçti bahar, esti hazân derûnum kan ağlar,
Yandı sînem, hûn oldu didem gözlerim çağlar;
Sarsıldı emel, uçtu ümit cana...