Arama sonuçlarınız

çık yola, gönülden çık beden kalıbından arınıp kalbe sığarcasına aşıp o dereyi/deriyi ummanlara koşarcasına gönül koymadan engellere, baş koy bu sevdaya sabırla erit elemleri, azimle göğüsle özlemini hatırla ki, yakınmamalı ki yakınlaşmalı o en yakına iştiyakla çal kapılarını ürkek...

Ya lel ensar, kerraten kekerrate Huneyn.. Ya Ebu Akil’e ne demeli, vefanın ve sadakatin böylesi… Bedre çıkıyor bir kıyasıya savaşıyor ki eğer benimle cennete girme arasında perdeler, hailler şu adamların eliyle ölmekse bu cana minnet; fakat heyhat Bedirde ölümü bulamıyor. Aradığı şahadeti...

Beş yıl önceydi. Eşiyle gördüğü rüya ve emir telâkki ettiği bir tavsiye üzerinde istişare etmişler ve kararlarını vermişlerdi: Göç edeceklerdi. Nihat Bey, mühendis olarak çalıştığı bilgisayar firmasından ayrılmış; mimar olan eşi de elindeki projeleri tamamlayıp, iş hayatından elini-eteğini...

Adam bal satıyormuş dükkanda. Ama nafile, sinek bile yaklaşmıyor vitrinlere. Komşusu da sirke satıyormuş bitişiğinde. Ama hayret, müşteriler kuyruk oluyorlarmış caddelerde. Hazmedememiş bu tersliği de sormuş yaşlı bir zata: - Ben bal satıyorum, kimsecikler yok. Ama komşum sirke satıyor, kuyruk...

Şöyle bir uğradı, dört yıl sonra döndü! Gazetemizin muhabirlerinden Onur Kaya Bey ile Amerika’da karşılaştık. O bana Houston’dan bizzat yaşanmış bir hikâyeyi, olayın kahramanı Göksel Bey’in tashih ve tasdiki ile bana gönderdi. Ben de sizlere takdim ediyorum: Gönüllüler Hareketi’nde kadından...

Koşmaları yarım kalan küheylan, dualarımız senin için… Onunla ilk kez bir hastane koridorunda karşılaşmıştım. Bir sedye üzerinde yatıyordu. Göz göze geldik… Derinlerden, çok derinlerden baktı. O bakışlar, bedenimi acıyla yontmaya başladı. İçimde bir yanardağ harekete geçti. Yüreğimin...

“Milletimizin imanını selâmette görürsem, cehennemin alevleri içinde yanmaya razıyım.” diyen bir insanın değil talebelerine, dostlarına ve arkadaşlarına, en uzak kimselere bile küsüp darılması mümkün değildir..” Biraderi Abdülmecid Efendi ve yeğeni Abdurrahman Abi’nin ayrılığından dolayı dile...

[COLOR=maroon]Mehmet Akif’in hüzün dolu hatırası-Mustafi Binbaşı Millî şairimiz Mehmet Akif Ersoy, Sultanahmet Camii’ne her gittiğinde orada iki gözü iki çeşme ağlayan yaşlı bir zata rastlamaktadır. Bu yaşlı zat, başından geçen çok ilginç bir olayı kendisine anlatınca, Mehmet Akif Ersoy bundan...

Mürid: “Himmet efendim!” dedikçe, mürşid: “Önce hizmet evladım!” der. Arifler demişlerdir ki: Mürşidin himmeti, müridin gayretine göre olur. Tarlasında güzel ekin isteyen bir kimseye düşen ilk iş, tarlayı temizlemek ve uygun tohumu oraya güzelce ekmek, peşinden de gerekli sulamayı yapmaktır...

Eyvah aldandık. Şu hayat-ı dünyeviyeyi sabit zannettik. O zan sebebiyle bütün bütün zayi ettik. Evet, şu güzerân-ı hayat bir uykudur. Bir rüya gibi geçti. Şu temelsiz ömür dahi, bir rüzgâr gibi uçar gider” (Bediüzzaman)

[COLOR=pink]Harika Bir Rüya.. Her gün bir başka yere koşarak iman hizmetinde bulunan Ali Uçar Ağabey, yıllar önce gördüğü bir rüyayı anlattığında, bu hatırası arkadaşları tarafından teybe alınmıştı. Onun mübarek rüyasını, kasette kullandığı ifadelerle aynen aktarılmış. Mekanları Cennet olsun...

Baharı Müjdeleyen Bahçıvan Tefekkür sınırları her gün daha da genişliyor. İki yüz bin defa büyüterek seyrettiğimiz virüsün vücudundan, Hubble teleskopunun bize pasladığı manzaralara kadar genişledi ufkumuz. Elbette rehber ve muallimlerin de donanımları ona göre olması mukteza-i hal ve hikmet...

[COLOR=pink]Kız çocuklarını diri diri gömme yöntemleri Eskilerde bu iş basitçe yapılırdı. Kız çocuklarının iri gözlerinin içinde sakladıkları umutlara hiç bakılmaksızın ellerinden tutulur, “Dayıya gidiyoruz!” yalanı masum yüreklerine tasma yapılır çöle doğru yürünürdü. Kız çocuğunu önceden...

Hoş geldin kalbimize sevgili pişmanlık… Tenimizdeki çizik olmadan nasıl anlamıyorsak canımızın incinebilirliğini, pişmanlığın sızısı olmadan fark edemiyoruz içimizde saklı masumiyetin kırılganlığını. Sessizce akıp giden suyun önüne çıkan bir çağlayan yahut kaya gibi suçlarımız; vicdanımızın...

Mutluluk Nerede? Uzun bir süredir tam da yaşamak istediğin hayatını yaşamaya başlayacağını düşünegeldin. Fakat bunun için önünde hep bir engel oldu; önce yapılması gereken bir şey, bitirilmesi gereken bir iş, çalışılması gereken bir süre, ödenmesi gereken borçlar. Bunların hepsi bittikten...

Hoş geldin Hoş geldin ey suskun SEVGİLİM; Tut sözünü; sus. Mühürle dudağımı, sesimi tut, lâl eyle çığlıklarımı. Nahoş avazların uçurumlarından çek dilimi. Yalanların kuyularından çekip çıkar nefeslerimi. Göklü söz ağaçlarının bengisuyuna kat hecelerimi.Hoş geldin ey yüzü gamzelim; B/akışının...

Yandım KUL oldum…Yandım KÜL oldum…Yandım GÜL oldum… Ben kalbimi dünyanın dert duvarları arasında ezdirdim Çok özledim sonsuz genişliğini secdelerin Ben ruhumu zehir parmaklıklar ardında tutuklu bıraktım Öyle çok susadım ki ilk tekbirin;dudağımdan içtiğim serinliğe Ben bencilliğin...

Ne kadarsan, o ‘kader’sin! Kader deyince, sizin aklınıza da, yaşayışımızla ilgisini kaybetmiş, gecemizi gündüzümüzü ciddiye almayan, ne çektiğimizi unutmuş, ilgisiz ve duyarsız, değiştirilemez ve dokunulmaz kalın ve koyu yazılar geliyor mu? Böylesine uzak ve ilgisiz bir kader, haliyle “kötü”...

Gazze için sabah ezanı vakti Bilâl’in hiç açılmayacak göz kapaklarına doğacak güneş az sonra. Taze gün ışıkları sessizce yırtacak karanlığın perdesini. Ama Bilâl perdeyi çoktan kapattı. Karanlığı yırtan ışıklar, zulmün zifirisine sabahı getiremiyor şimdilik. Bebek Bilâl. İki aylık yüzüne kan...

Affet bizi ey aşk… Ferhat’ın yoluna çıkan dağın adı unutuldu. Şirin’i hapseden zindanların duvarları çoktan toz oldu. Ferhat’ın Şirin’e aşkı dillerin ucunda sımsıcak konuşuyor, kalplerin taraçalarında terütaze nefes alıp veriyor. Dağ yıkıldı, duvarlar unutuldu, araya girip ayıranların isimleri...