Mevsimsiz Kar
Aktif Üyemiz
Bismillâhir Rahmânir Rahîm,
Elhamdulillâhi Rabbil ‘Âlemîn, vessalâtu vesselâmu ‘alâ Rasûlinâ Muhammedin ve âlihi ve sahbihî ecma’în.
RİSALE-İ KUDSİYYE TERCEMESİ
1. BAB
Risale-i Kudsiyye’nin «Eûz-ü Besmele, Hamdele ve Salvele» si beyanındadır.
(Beyt – 1)
Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim . . . . . Heman seyr-i il
gel idelim
Yüce dergâhına yüzler sürelim . . . . . . . Garibiz kimsemiz yoktur diyelim
Bu varlıktan geçip Hakk’a gidelim . . . . . Aziz seyr-i il
gel idelim
ALLAH dostları bir işe : Eûzu, Besmele, Hamdele ve Salvele ile başlardı. Mustafa İsmet Garibullah Büyük Şeyh Efendi (Kuddise Sirruhu) Hazretleri de Risale-i Kudsiyye’sinde böyle yapmıştır.
"Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim"
"Allâh-u Teâlâ Hazretleri’nin Zatına sığındım."
Sığındım : Kelimesi türkçedir. Arapçası (‘uztü) dür. Ve masdarı (‘avzen) ve (‘iyâzâ) gelir. Bu masdarlar iltica etmek, korunmak, ecir talep etmek, yardım istemek manalarında kullanılır.
Sığınmak iki şekilde olur: Bir maddî varlıklara –yani yaratılanlara- sığınmak vardır. Meselâ bir gurup çocuk oynarken içlerinden bir tanesi diğerlerini kızdırıp sonra, korkudan anne veya babasının yanına koşsa, bu bir sığınmadır.
Ya da bir insan bir ağacın arkasına saklansa veya eve girip kapıyı kilitlese bunların hepsi sığınmadır. Bir de mânen sığınmak vardır, bu sığınma ALLAH-u Tealâ Hazretlerine olur.
Zat-ı Hakk’a sığındım : demek : "ALLAH-u Tealâ Hazretleri’nin Zatına sığındım." demektir.
Sığındım, kelimesinde fiil fail bir aradadır.
Zat-ı Hakk da mefuldür.
Bu şekilde yanyana gelen kelimelere nahiv ilminde terkib-i izafî denir. Birinci kelime muzaf ikincisi muzafun ileyh’tir. Zat-ı Hak’ka diye okunan bu terkip Türkçe de : "Hakk’ın zatına" diye okunur. Beytullah, Abdullah, İbn-ü Ahmet gibi kelimeler de "Zat-ı Hak" gibi birer terkiplerdir.
Dil ilimleri her lisanda vardır. Dil ilimlerini de ALLAH-u Teâlâ Hazretleri yaratmıştır. Dil ilimlerine arapçada "Sarf" ve "Nahiv" denir.
Allâh-u Teâlâ Hazretlerinin kelamı olan Kur’an-i Kerim’de sarf ve nahiv ilimlerindeki bütün kurallar en güzel ve en iyi şekilde kullanılmıştır. İnsanlar bunları zamanla bularak kitaplara geçirmişlerdir. Bu ilim, dinî ilmleri ögrenmeye vesile olduğundan çok kıymetlidir.
Telefon ve telgraf da dil ilimleri gibidir. Bunları da ALLAH-u Teâlâ yaratmıştır. Sonra da bir bir kullarına bulduruyor. Elektrik te böyle. Daha neler varsa hepsini ALLAH-u Teâlâ yarattı. Kullar bunları kendilerine mal etmesinler, edebi terk etmesinler.
Anlatıldığına göre bir medrese talebesi vefat etmiş, gömülmüs, kendisine telkin verilmiş, ve onu gömen cemaat geri dönmüş. Münker-Nekir melekleri gelip talebeye : (Men Rabbuke) Rabbin kimdir? diye sormuşlar. Talebe de : (Men) mukaddem haber (Rabbuke) muahhar mübteda diye cevap vermiş.
Melekler, Alîm (ziyade bilici) olan ALLAH-u Teâlâ Hazretlerine gidip : "Ya Rabbi bu ne diyor." Diye sormuşlar. ALLAH-u Teâlâ da meleklere :
"Benim kullarım benim kelâmımı anlamak için bir takım kâideler öğrenirler, bu da onlardandır, söylediği doğrudur, ona dokunmayın." buyurmuş. Bakınız "iki kelimeden birinin mübteda, diğerinin haber" olduğunu söylemesi : "Rabbim ALLAH’tır" demek yerine geçti.
"Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim" demekle,
Mustafa İsmet Garibullah (Büyük Şeyh Efendi) (Kuddise Sirruhu) Hazretleri : « Eûzu billâhi mineş şeytânir racîm » dediğini ifade ediyor.
Eûzü billah, mahlûktan hâlıka dönüştür.
Hayırların hasıl olması, bütün belâların def olması hususunda ve nefislerin ihtiyaçlarında tam zengin olan ALLAH’a sığınmaktır. Ve bunda (fe firrû ilallâh) "ALLAH’a kaçın." ayet-i kerimesinin sırrı vardır.
Burada Üstadımız Hacı Ali Haydar Efendi (Kuddise Sirruhu) Hazretleri, Risale-i Kudsiyye’sinin kenarına şöyle yazmıştır :
[ Arapça ibare… ]
İmam Ebu’l-Kasım AbdülKerim ibni Hevâzen el-Kuşeyrî (Kuddise Sirruhu), Üstad Ebu Ali ed-Dekkak (Kuddise Sirruhu) nun şöyle buyurduğunu işittiğini nakletmiştir :
"Bir gün Davud (aleyhisselâm) tek başına bazı sahralara çıkmıştı ALLAH-u Tealâ ona : "Ey Davud ! Seni niçin yalnız görüyorum." deyince,
O : "Ey İlahım ! Kalbime sana kavuşma aşkını (Seninle beraber tenhada olmayı) tercih ediyorum, bu aşk, benimle insanların beraberliğin arasına girerek engel oldu." diye cevap verince,
ALLAH-u Tealâ ona : "İnsanlara geri dön, şüphesiz ki sen bana kaçak bir kulumu getirirsen seni Levh-i Mahfuz’da CEHBEZA (iyiyi kötüden ayıran mütehassıs, akıllı, büyük âlim) olarak yazarım." diye vahyetti." (Burada nihayet buldu.)
Ayrıca burada Mevlâya yaklaşmaya âcizliken başka bir vesile olmadığına da işâret vardır. Hakiki acizliği anlamak, idrak etmek de makamların en nihayetidir (yükseklik bakımından sonudur).
Kul (insan), eûzü diyerek günah kapılarını kapatır. « Besmele » çekerek taat kapılarını açar. Ariflerin istiâzesi (sığınması) ALLAH (Celle Celaluhu) dan gayrısını görmekten ve kesretin (çokluğun) kendisine hicap (perde) olmasındandır.
Hakiki istiâze sırf söz ile olmaz, onda kalp huzuru ve sözün hâle ve fiile uygun olması lâzımdır. Lisan : "Eûzü billah" derken, hâl ve fiil (E’ûzu bişşeytân) "Şeytana sığındım." dememelidir. Kalbin huzur bulması da şu âyet-i kerimede buyurulduğu üzere ancak zikir ile mümkündür.
. . . (( [Rad sûresi, ayet 28] ))
"Agâh olunuz ! (Biliniz ki !), kalpler ancak ALLAH’ın zikri ile mutmain olur (sukûnet bulur)."
Büyük Şeyh Efendi Mustafa İsmet Garibullah (Kuddise Sirruhu) Hazretlerinin, kabiliyetli bir müridi olan Ali Sırrı Şem’ullâh (Kuddise Sirruhu) ya yazmış olduğu mektupta zikir şöyle anlatılmaktadır.
[ Arapça ibare… ]
"Bütün evliyaullah’a göre zikirden murad, şekilsiz ve misilsiz olarak ALLAH’ın (Celle Celaluhu) Zatını düşünerek kalbin helâk olması (eriyip gitmesi) suretiyle ALLAH’a (Celle Celaluhu) yönelmek ve masivadan (ALLAH’dan başka her şeyden) yüz çevirmektir."
Anlatıldığına göre bir medrese talebesi vefat etmiş, gömülmüş, kendisine telkin verilmiş ve onu gömen cemaat geri dönmüş. Münker-Nekir melekleri gelip talebeye: “ Rabbın kimdir?”diye sormuşlar.
Talebede: “mukaddem haber, muahhar mübteda “diye cevap vermiş. Melekler, Âlim (ziyade bilici) olan ALLAH-u Teâla hazretlerine gidip: “Ya Rabbi bu ne diyor .” diye sormuşlar.
ALLAH-u Teâla hazretleri de Meleklerine: “Benim kullarım benim kelamımı anlamak için bir takım kaideler öğrenirler, bu da onlardandır, söylediği doğrudur, ona dokunmayın.”
Buyurmuştur. Bakınız “iki kelimeden birinin mübteda, diğerinin haber” olduğunu söylemesi; “Rabbim ALLAH’tır “demek yerine geçti.
“Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim” demekle, Mustafa İsmet Garibullah Büyük Şeyh Efendi(Kuddise Sırruhu) Hazretleri Eûzü billâh, mahlûktan hâlika dönüştür.
Hayırların hâsıl olması, bütün belaların def olması hususunda ve nefislerin ihtiyaçlarında tam zengin olan ALLAH’a sığınmaktır.
İmam Ebu’l Kasım Abdül Kerim ibni el-Kuşeyrî (Kuddise Sırruhu), Üstad Ebu Ali ed-Dekkar(Kuddise Sırruhu) nun şöyle buyurduğunu işittiğini nakletmiştir. “Bir gün Davut(As) tek başına bazı sahralara çıkmıştı ALLAH’u Teâla ona: “Ey Davut! Seni niçin yalnız görüyorum.” deyince, O: “Ey İlahım! Kalbime sana kavuşma aşkını (Seninle beraber tenhada olmayı) tercih ediyorum, bu aşk benimle insanların beraberliğin arasına girerek engel oldu.”diye cevap verince
ALLAH’u Teâla ona: “insanlara geri dön, şüphesiz ki sen bana kaçak bir kulumu getirirsen seni Levh-i Mahvuz’da CEHBEZA (İyiyi kötüden ayıran mütehassıs, akıllı, büyük alîm ) olarak yazarım” diye vahyetti.
Ayrıca burada Mevlâ’ya yaklaşmaya âcizlikten başka bir vesile olmadığına da işaret vardır. Hakiki âcizliği anlamak , idrak etmek de makamların en nihayetidir.(yükseklilik bakımından sonudur.)
Kul(insan) eûzü diyerek günah kapılarını kapatır.”Besmele “ çekerek taat kapılarını açar. Ariflerin sığınması ALLAH(CC) dan gayrısını görmekten ve çokluğun kendisine(hicap) perde olmamasındandır.
Hakiki istiâze sırf söz ile olmaz, hâle ve fiile uygun olması lâzımdır. Lisan “eûzü billah” derken hal ve fiil (Eûzübişşeydan) “Şeytana sığındım “ dememelidir.Kalbin huzur bulması da şu ayet-i kerimede buyurulduğu üzere ancak zikir ile mümkündür.”
” Agah olunuz(biliniz ki) kalpler ancak ALLAH’ın zikri ile mutmain (sükûnet bulur) “ (Rad suresi*28)
Büyük Şeyh Efendi Mustafa Garibullah (Kuddise Sırruhu) Hazretlerinin, kabiliyetli bir müridi olan Ali Sırrı Şem’ullah (Kuddise Sırruhu ) ya yazmış olduğu mektupta zikir şu şekilde anlatılmaktadır.
“Bütün evliyaullah’a göre zikirden murad, şekilsiz ve misilsiz olarak ALLAH’ın (cc) Zatını düşünerek kalbin helak olması(eriyip gitmesi) suretiyle ALLAH’a (cc)yönelmek ve masivadan(ALLAH’tan başka her şeyden)yüz çevirmektir.”
Zikir işte budur. Her şey arkaya atılacak. İnsan bunu tam becerirse, ne şeytan ne de nefis kendisine tesir edemez. Mevlâ’ya böyle yönelmeyi tarikat ehli bilir.
Onlar, Mevla’yı zikr ede ede ALLAH’a yönelir ve yaklaşırlar. O yönelmede ilerledikçe salik (tarikat ehlin ) in nazarında dünya ve ahiret yok olur, hatta kendi varlığını bir varlık bilmez. Onun için şeytan ona yaklaşamaz, nefsi de etki edemez.
Şeytan ateşten yaratılmıştır. Nurun yanında ateş yok olur. Bundan sebep mümin sırattan geçerken cehennem şöyle diyecek:
“Geç ya mümin ! Muhakkak senin nurun benim ateşimi söndürdü.” İnsan evvela Esma, Sıfât sevgisine tutulur. Nasıl? Meselâ Mevlâ sana iyilik etti diye O’nu seversin. Sonra bu unutulur, Mevlâ’nın yalnız kendi kalır. Kul Mevlâ’ya sığınmakla sanki Mevlâ’nın kucağına sığınıyor. Bu ifadeler mecazidir.
Akla yaklaştırmak içindir. Eğer Mevlâ’ya sığınırsan seni şeytan bulamaz, yoksa camide de Mekke’de de olsan bulur. Mekke’de bir kardeşimize ders yaparken zuhurat oldu. Manada görüyor ki, adamın birinin elinde bir çuval var çuvalın içinde cinleri hamsi gibi doldurmuş.
Adam diyor ki: “Bu cinleri bütün insanlara musallat edeceğim.” Kardeşimiz: “Bir şey yapamazsın.” Diyor. Adamda çuvalı açıp cinleri dağıtıyor. Ders yapanın her tarafını cinler kuşatıyor. “Bir rabıta yaptım hepsi gitti. “ diyor.
Elhamdulillâhi Rabbil ‘Âlemîn, vessalâtu vesselâmu ‘alâ Rasûlinâ Muhammedin ve âlihi ve sahbihî ecma’în.
RİSALE-İ KUDSİYYE TERCEMESİ
1. BAB
Risale-i Kudsiyye’nin «Eûz-ü Besmele, Hamdele ve Salvele» si beyanındadır.
(Beyt – 1)
Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim . . . . . Heman seyr-i il
Yüce dergâhına yüzler sürelim . . . . . . . Garibiz kimsemiz yoktur diyelim
Bu varlıktan geçip Hakk’a gidelim . . . . . Aziz seyr-i il
ALLAH dostları bir işe : Eûzu, Besmele, Hamdele ve Salvele ile başlardı. Mustafa İsmet Garibullah Büyük Şeyh Efendi (Kuddise Sirruhu) Hazretleri de Risale-i Kudsiyye’sinde böyle yapmıştır.
"Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim"
"Allâh-u Teâlâ Hazretleri’nin Zatına sığındım."
Sığındım : Kelimesi türkçedir. Arapçası (‘uztü) dür. Ve masdarı (‘avzen) ve (‘iyâzâ) gelir. Bu masdarlar iltica etmek, korunmak, ecir talep etmek, yardım istemek manalarında kullanılır.
Sığınmak iki şekilde olur: Bir maddî varlıklara –yani yaratılanlara- sığınmak vardır. Meselâ bir gurup çocuk oynarken içlerinden bir tanesi diğerlerini kızdırıp sonra, korkudan anne veya babasının yanına koşsa, bu bir sığınmadır.
Ya da bir insan bir ağacın arkasına saklansa veya eve girip kapıyı kilitlese bunların hepsi sığınmadır. Bir de mânen sığınmak vardır, bu sığınma ALLAH-u Tealâ Hazretlerine olur.
Zat-ı Hakk’a sığındım : demek : "ALLAH-u Tealâ Hazretleri’nin Zatına sığındım." demektir.
Sığındım, kelimesinde fiil fail bir aradadır.
Zat-ı Hakk da mefuldür.
Bu şekilde yanyana gelen kelimelere nahiv ilminde terkib-i izafî denir. Birinci kelime muzaf ikincisi muzafun ileyh’tir. Zat-ı Hak’ka diye okunan bu terkip Türkçe de : "Hakk’ın zatına" diye okunur. Beytullah, Abdullah, İbn-ü Ahmet gibi kelimeler de "Zat-ı Hak" gibi birer terkiplerdir.
Dil ilimleri her lisanda vardır. Dil ilimlerini de ALLAH-u Teâlâ Hazretleri yaratmıştır. Dil ilimlerine arapçada "Sarf" ve "Nahiv" denir.
Allâh-u Teâlâ Hazretlerinin kelamı olan Kur’an-i Kerim’de sarf ve nahiv ilimlerindeki bütün kurallar en güzel ve en iyi şekilde kullanılmıştır. İnsanlar bunları zamanla bularak kitaplara geçirmişlerdir. Bu ilim, dinî ilmleri ögrenmeye vesile olduğundan çok kıymetlidir.
Telefon ve telgraf da dil ilimleri gibidir. Bunları da ALLAH-u Teâlâ yaratmıştır. Sonra da bir bir kullarına bulduruyor. Elektrik te böyle. Daha neler varsa hepsini ALLAH-u Teâlâ yarattı. Kullar bunları kendilerine mal etmesinler, edebi terk etmesinler.
Anlatıldığına göre bir medrese talebesi vefat etmiş, gömülmüs, kendisine telkin verilmiş, ve onu gömen cemaat geri dönmüş. Münker-Nekir melekleri gelip talebeye : (Men Rabbuke) Rabbin kimdir? diye sormuşlar. Talebe de : (Men) mukaddem haber (Rabbuke) muahhar mübteda diye cevap vermiş.
Melekler, Alîm (ziyade bilici) olan ALLAH-u Teâlâ Hazretlerine gidip : "Ya Rabbi bu ne diyor." Diye sormuşlar. ALLAH-u Teâlâ da meleklere :
"Benim kullarım benim kelâmımı anlamak için bir takım kâideler öğrenirler, bu da onlardandır, söylediği doğrudur, ona dokunmayın." buyurmuş. Bakınız "iki kelimeden birinin mübteda, diğerinin haber" olduğunu söylemesi : "Rabbim ALLAH’tır" demek yerine geçti.
"Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim" demekle,
Mustafa İsmet Garibullah (Büyük Şeyh Efendi) (Kuddise Sirruhu) Hazretleri : « Eûzu billâhi mineş şeytânir racîm » dediğini ifade ediyor.
Eûzü billah, mahlûktan hâlıka dönüştür.
Hayırların hasıl olması, bütün belâların def olması hususunda ve nefislerin ihtiyaçlarında tam zengin olan ALLAH’a sığınmaktır. Ve bunda (fe firrû ilallâh) "ALLAH’a kaçın." ayet-i kerimesinin sırrı vardır.
Burada Üstadımız Hacı Ali Haydar Efendi (Kuddise Sirruhu) Hazretleri, Risale-i Kudsiyye’sinin kenarına şöyle yazmıştır :
[ Arapça ibare… ]
İmam Ebu’l-Kasım AbdülKerim ibni Hevâzen el-Kuşeyrî (Kuddise Sirruhu), Üstad Ebu Ali ed-Dekkak (Kuddise Sirruhu) nun şöyle buyurduğunu işittiğini nakletmiştir :
"Bir gün Davud (aleyhisselâm) tek başına bazı sahralara çıkmıştı ALLAH-u Tealâ ona : "Ey Davud ! Seni niçin yalnız görüyorum." deyince,
O : "Ey İlahım ! Kalbime sana kavuşma aşkını (Seninle beraber tenhada olmayı) tercih ediyorum, bu aşk, benimle insanların beraberliğin arasına girerek engel oldu." diye cevap verince,
ALLAH-u Tealâ ona : "İnsanlara geri dön, şüphesiz ki sen bana kaçak bir kulumu getirirsen seni Levh-i Mahfuz’da CEHBEZA (iyiyi kötüden ayıran mütehassıs, akıllı, büyük âlim) olarak yazarım." diye vahyetti." (Burada nihayet buldu.)
Ayrıca burada Mevlâya yaklaşmaya âcizliken başka bir vesile olmadığına da işâret vardır. Hakiki acizliği anlamak, idrak etmek de makamların en nihayetidir (yükseklik bakımından sonudur).
Kul (insan), eûzü diyerek günah kapılarını kapatır. « Besmele » çekerek taat kapılarını açar. Ariflerin istiâzesi (sığınması) ALLAH (Celle Celaluhu) dan gayrısını görmekten ve kesretin (çokluğun) kendisine hicap (perde) olmasındandır.
Hakiki istiâze sırf söz ile olmaz, onda kalp huzuru ve sözün hâle ve fiile uygun olması lâzımdır. Lisan : "Eûzü billah" derken, hâl ve fiil (E’ûzu bişşeytân) "Şeytana sığındım." dememelidir. Kalbin huzur bulması da şu âyet-i kerimede buyurulduğu üzere ancak zikir ile mümkündür.
. . . (( [Rad sûresi, ayet 28] ))
"Agâh olunuz ! (Biliniz ki !), kalpler ancak ALLAH’ın zikri ile mutmain olur (sukûnet bulur)."
Büyük Şeyh Efendi Mustafa İsmet Garibullah (Kuddise Sirruhu) Hazretlerinin, kabiliyetli bir müridi olan Ali Sırrı Şem’ullâh (Kuddise Sirruhu) ya yazmış olduğu mektupta zikir şöyle anlatılmaktadır.
[ Arapça ibare… ]
"Bütün evliyaullah’a göre zikirden murad, şekilsiz ve misilsiz olarak ALLAH’ın (Celle Celaluhu) Zatını düşünerek kalbin helâk olması (eriyip gitmesi) suretiyle ALLAH’a (Celle Celaluhu) yönelmek ve masivadan (ALLAH’dan başka her şeyden) yüz çevirmektir."
Anlatıldığına göre bir medrese talebesi vefat etmiş, gömülmüş, kendisine telkin verilmiş ve onu gömen cemaat geri dönmüş. Münker-Nekir melekleri gelip talebeye: “ Rabbın kimdir?”diye sormuşlar.
Talebede: “mukaddem haber, muahhar mübteda “diye cevap vermiş. Melekler, Âlim (ziyade bilici) olan ALLAH-u Teâla hazretlerine gidip: “Ya Rabbi bu ne diyor .” diye sormuşlar.
ALLAH-u Teâla hazretleri de Meleklerine: “Benim kullarım benim kelamımı anlamak için bir takım kaideler öğrenirler, bu da onlardandır, söylediği doğrudur, ona dokunmayın.”
Buyurmuştur. Bakınız “iki kelimeden birinin mübteda, diğerinin haber” olduğunu söylemesi; “Rabbim ALLAH’tır “demek yerine geçti.
“Sığındım Zat-ı Hakk’a gel gidelim” demekle, Mustafa İsmet Garibullah Büyük Şeyh Efendi(Kuddise Sırruhu) Hazretleri Eûzü billâh, mahlûktan hâlika dönüştür.
Hayırların hâsıl olması, bütün belaların def olması hususunda ve nefislerin ihtiyaçlarında tam zengin olan ALLAH’a sığınmaktır.
İmam Ebu’l Kasım Abdül Kerim ibni el-Kuşeyrî (Kuddise Sırruhu), Üstad Ebu Ali ed-Dekkar(Kuddise Sırruhu) nun şöyle buyurduğunu işittiğini nakletmiştir. “Bir gün Davut(As) tek başına bazı sahralara çıkmıştı ALLAH’u Teâla ona: “Ey Davut! Seni niçin yalnız görüyorum.” deyince, O: “Ey İlahım! Kalbime sana kavuşma aşkını (Seninle beraber tenhada olmayı) tercih ediyorum, bu aşk benimle insanların beraberliğin arasına girerek engel oldu.”diye cevap verince
ALLAH’u Teâla ona: “insanlara geri dön, şüphesiz ki sen bana kaçak bir kulumu getirirsen seni Levh-i Mahvuz’da CEHBEZA (İyiyi kötüden ayıran mütehassıs, akıllı, büyük alîm ) olarak yazarım” diye vahyetti.
Ayrıca burada Mevlâ’ya yaklaşmaya âcizlikten başka bir vesile olmadığına da işaret vardır. Hakiki âcizliği anlamak , idrak etmek de makamların en nihayetidir.(yükseklilik bakımından sonudur.)
Kul(insan) eûzü diyerek günah kapılarını kapatır.”Besmele “ çekerek taat kapılarını açar. Ariflerin sığınması ALLAH(CC) dan gayrısını görmekten ve çokluğun kendisine(hicap) perde olmamasındandır.
Hakiki istiâze sırf söz ile olmaz, hâle ve fiile uygun olması lâzımdır. Lisan “eûzü billah” derken hal ve fiil (Eûzübişşeydan) “Şeytana sığındım “ dememelidir.Kalbin huzur bulması da şu ayet-i kerimede buyurulduğu üzere ancak zikir ile mümkündür.”
” Agah olunuz(biliniz ki) kalpler ancak ALLAH’ın zikri ile mutmain (sükûnet bulur) “ (Rad suresi*28)
Büyük Şeyh Efendi Mustafa Garibullah (Kuddise Sırruhu) Hazretlerinin, kabiliyetli bir müridi olan Ali Sırrı Şem’ullah (Kuddise Sırruhu ) ya yazmış olduğu mektupta zikir şu şekilde anlatılmaktadır.
“Bütün evliyaullah’a göre zikirden murad, şekilsiz ve misilsiz olarak ALLAH’ın (cc) Zatını düşünerek kalbin helak olması(eriyip gitmesi) suretiyle ALLAH’a (cc)yönelmek ve masivadan(ALLAH’tan başka her şeyden)yüz çevirmektir.”
Zikir işte budur. Her şey arkaya atılacak. İnsan bunu tam becerirse, ne şeytan ne de nefis kendisine tesir edemez. Mevlâ’ya böyle yönelmeyi tarikat ehli bilir.
Onlar, Mevla’yı zikr ede ede ALLAH’a yönelir ve yaklaşırlar. O yönelmede ilerledikçe salik (tarikat ehlin ) in nazarında dünya ve ahiret yok olur, hatta kendi varlığını bir varlık bilmez. Onun için şeytan ona yaklaşamaz, nefsi de etki edemez.
Şeytan ateşten yaratılmıştır. Nurun yanında ateş yok olur. Bundan sebep mümin sırattan geçerken cehennem şöyle diyecek:
“Geç ya mümin ! Muhakkak senin nurun benim ateşimi söndürdü.” İnsan evvela Esma, Sıfât sevgisine tutulur. Nasıl? Meselâ Mevlâ sana iyilik etti diye O’nu seversin. Sonra bu unutulur, Mevlâ’nın yalnız kendi kalır. Kul Mevlâ’ya sığınmakla sanki Mevlâ’nın kucağına sığınıyor. Bu ifadeler mecazidir.
Akla yaklaştırmak içindir. Eğer Mevlâ’ya sığınırsan seni şeytan bulamaz, yoksa camide de Mekke’de de olsan bulur. Mekke’de bir kardeşimize ders yaparken zuhurat oldu. Manada görüyor ki, adamın birinin elinde bir çuval var çuvalın içinde cinleri hamsi gibi doldurmuş.
Adam diyor ki: “Bu cinleri bütün insanlara musallat edeceğim.” Kardeşimiz: “Bir şey yapamazsın.” Diyor. Adamda çuvalı açıp cinleri dağıtıyor. Ders yapanın her tarafını cinler kuşatıyor. “Bir rabıta yaptım hepsi gitti. “ diyor.
