Nur Hanım
Aktif Üyemiz
Elem fırçasıyla sürülür yüzümüze, ömürden izler
En mecruh vakitlerde içimize düştü gümrah denizler
Sallanır tükenen umutlar, yaşamın en korsan dalında
Şimdi ruhumuz da bulanır oldu şu ömür sandalında
Kış sardı fasl-ı baharı; gül, çiçek, lale… ne varsa vurdu
Hayat, leylen, hayallerimizi düşlerimizden savurdu
Savunmasız kaldık nefsin taarruzunda, kalkan atarak
Devrildi gölgelerimiz üzerimize, ruhu kanatarak
Bir heva yokuşuna ram olduk ki, düştü mihraba yılan
Günah çukurunda açtı gözlerini, gaflette bayılan
Yarınlar kucakladı sineye çekilen sürgün ah’ları
Görmeye kördük, kirpiklerimize asılan günahları
Hayâ düşer kaftanlardan, ruhun feryadını üryan kılar
Arştan sökülüp, çakılır kulaklara arâftan yankılar
İhanet sıkılır siper-i aşk’a; katbekat siper deler
Yalnızlık şehrinde, yanmadan ışıklar, çekilir perdeler
Ayrılık vurdu sözü, dizildi her hazan safa sılası
Heyhat! Masivalarla örüldü akıl ve kalp fasılası
Hasret içimizde… ezelden sırtımıza koydu dağını
Çatladı yüreğimiz, dayadı bulutlara dudağını
İndirdi ölüm başını yastığımıza, “merhaba” diye
Her hicranda, bağrımıza üfürdü kumlarını badiye
Şu görünen dağ, duran ağaç, yürüyen ırmak… Hepsi nedir?
Cümle varlığın görünenden ötesini gören sinedir..
Kadim Dolunay
Lûgat:
Elem: Acı, üzüntü, ıstırap.
Mecruh: Yarası olan, yaralanmış.
Gümrah: Gür, yüksek, kuvvetli.
Leylen: Gece vakti.
Heva: Arzu, istek.
Ram: Boyun eğen, kendini başkasının buyruğuna bırakan.
Mihrab: Câmi, mescid ve namazgâhlarda kıble yönünde bulunan ve imamın namaz kıldırırken durduğu çoğunlukla girintili bölüm. 2: Ümit bağlanan yer.
Üryan: Çıplak
Araf: Cennet ile Cehennem arasında bir yer.
Heyhat: Yazık, ne yazık.
Masiva: Dünya malı.
Badiye: Çöl.
En mecruh vakitlerde içimize düştü gümrah denizler
Sallanır tükenen umutlar, yaşamın en korsan dalında
Şimdi ruhumuz da bulanır oldu şu ömür sandalında
Kış sardı fasl-ı baharı; gül, çiçek, lale… ne varsa vurdu
Hayat, leylen, hayallerimizi düşlerimizden savurdu
Savunmasız kaldık nefsin taarruzunda, kalkan atarak
Devrildi gölgelerimiz üzerimize, ruhu kanatarak
Bir heva yokuşuna ram olduk ki, düştü mihraba yılan
Günah çukurunda açtı gözlerini, gaflette bayılan
Yarınlar kucakladı sineye çekilen sürgün ah’ları
Görmeye kördük, kirpiklerimize asılan günahları
Hayâ düşer kaftanlardan, ruhun feryadını üryan kılar
Arştan sökülüp, çakılır kulaklara arâftan yankılar
İhanet sıkılır siper-i aşk’a; katbekat siper deler
Yalnızlık şehrinde, yanmadan ışıklar, çekilir perdeler
Ayrılık vurdu sözü, dizildi her hazan safa sılası
Heyhat! Masivalarla örüldü akıl ve kalp fasılası
Hasret içimizde… ezelden sırtımıza koydu dağını
Çatladı yüreğimiz, dayadı bulutlara dudağını
İndirdi ölüm başını yastığımıza, “merhaba” diye
Her hicranda, bağrımıza üfürdü kumlarını badiye
Şu görünen dağ, duran ağaç, yürüyen ırmak… Hepsi nedir?
Cümle varlığın görünenden ötesini gören sinedir..
Kadim Dolunay
Lûgat:
Elem: Acı, üzüntü, ıstırap.
Mecruh: Yarası olan, yaralanmış.
Gümrah: Gür, yüksek, kuvvetli.
Leylen: Gece vakti.
Heva: Arzu, istek.
Ram: Boyun eğen, kendini başkasının buyruğuna bırakan.
Mihrab: Câmi, mescid ve namazgâhlarda kıble yönünde bulunan ve imamın namaz kıldırırken durduğu çoğunlukla girintili bölüm. 2: Ümit bağlanan yer.
Üryan: Çıplak
Araf: Cennet ile Cehennem arasında bir yer.
Heyhat: Yazık, ne yazık.
Masiva: Dünya malı.
Badiye: Çöl.
