Gönül ferahı istesem de, gönül refahı dilesem de bezmi elestten bilirim güle kan, bülbüle figan düşüren hisseyi. Âşık ve maşûk ayırmaksızın herkese; Belâ! dedirten o suâli… “Elestü bi Rabbikum” Ben sizin Rabbiniz değil miyim” “Belî…”
Bundan gayrısını kabul etmez lügatim ve bundan başkasına dönmez dilim. İllâ belâ…
Dünyâ sayfasında önüme bir mürekkep karalığıyla dökülen her belâ, süveydâ gibi, mücellâ bir ayna gibi durur sol yanımda. Sol yanım şerha şerha, elif elif…
Ve o kadar muhtaç ki genişletip ferahlatmana… Yâ
Biliyorum vebâlim çok. Anlatmaya mecâlim yok. Adının ezelî ve ebedî hürmetine bir âh çeksem yetecek hâlimin ifâdesine: Âh! İnşirâh! Yâ
Ne yanar kimse bana âteş-i dilden özge, Ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı! diyen Fuzûlî kadar, Kimsesiz bir kimse yok her kimsenin var kimsesi, Kimsesiz kaldım meded ey Kimsesizler Kimsesi! diyen Avnî kadar kimsesizim cihan denen zindanda
Bir tek Sen varsın. Varsın ateşin bütün bedenimi sarsın. Sen bana iki dünyâda tek yârsın. Bu hakîr, bu fakîr ne yapsın da adım atsın râhına.
Bunca dert, kasvet ve kederden sonra muhtacım inşirâhına. Yâ
c.c!…
İnşirâh! İnşirâh!
selam ve dua ile canlar....
