İmam-ı Zaman’ın (af) İnayeti
Kum İslamî İlimler Havzası tarafından fazilet ve takvası teyit edilen ve Kum Kültür Mescidi’nde cemaat imamlığı yapan Şeyh Muhammed Taki Hemedanî, Hz. Mehdi’ye (af) tevessülü sonucu felçli eşinin nasıl şifa bulduğunu şöyle kaleme almıştır:
“Bismillahirrahmanirrahim
18 Safer 1397 tarihinde, pazartesi günü, beni ve yüzlerce kişiyi endişelendiren bir hadise meydana geldi.
Bundan iki yıl önce, Şemiran dağlarında iki oğlumuz aynı anda can vermişlerdi. Eşim, acılarına dayanamayıp iki yıl boyunca aşırı derecede ağladı, gözyaşı döktü ve bunun neticesindegeçtiğimiz günlerde kalp krizi geçirdi. Doktorların tavsiyeleri üzerine tedavi altına aldık. Ne var ki onca tedavinin ardından (22 Safer, Cuma akşamı) krizden 4 gün geçmesine rağmen hiçbir olumlu netice alamadık.
Cuma akşamı saat 23.00 dinlenmek için odama çekilmiştim. Birkaç ayet Kur’an-ı Kerim’den, birkaç kısa dua da Cuma akşamına ait dualar, okuyup Allah’tan eşime şifa vermesi için İmam-ı Zaman’a izin vermesini istemedim. Bu şekilde bir istekte bulunmamın kendimce geçerli bir sebebi vardı:
Bu olaydan yaklaşık bir ay önce küçük kızım Fatıma, benden İmam-ı Zaman’ın (af) eliyle şifa bulan ve o yüce şahsiyetin inayetlerinden faydalanan kimselerin öykülerini okumamı istemişti. Ben de on yaşındaki kızımın istediğini geri çevirmeyerek merhum Hacı Nuri’nin Necmu’s-Sakib adlı eserini ona okumaya başladım. Bir gün bu kitabı okurken “Yüzlerce kişi gibi neden ben de Hz. Mehdi’ye (af) tevessül etmeyeyim?” diye düşündüm. Bu yüzden yukarıda da belirttiğim gibi akşam saat 23.00 sularında oldukça üzgün bir şekilde, gözyaşları arasında İmam-ı Zaman’a (af) tevessül edip uyudum. Her zamanki gibi sabaha doğru saat 04.00’te uyandım. Eşimin bulunduğu alt odadan zaman zaman yükselen inleme sesleri geliyordu.
Sabah ezanı saat 05.30’da okundu. Abdest almak için aşağı indim. Büyük kızım Zehra, genellikle bu saatlerde uykuda olurdu. Ama aşağı indiğimde beni sevinç çığlıklarıyla karşıladı. Yanıma gelip, “Babacığım, sana bir müjdem var!” dedi. “Ne oldu, bir haber mi var?” diye sordum. O an için, “Herhalde kardeşim Hemedan’dan gelmiştir” diye düşündüm. “Müjde baba, anneme şifa verdiler!” diye haykırdı. Merakla, “Kim şifa verdi?” diye sordum.
Olanları anlatmaya başladı:
<< Gece saat dört sularıydı. Ağabeyim (Hacı Mehdi) ve teyzemin oğlu (Mühendis Gaffarî) annemin odasında uyuyorlardı. (Bu kimseler Tahran’da oturuyorlardı. O gün, tedavi amacıyla eşimi Tahran’a götürmek için bize gelmişlerdi.) Ansızın annem uykudan uyanarak yüsek sesle “Kalkın , efendimizi uğurlayın!” diye birkaç kez bağırmış. Biz uyanıncaya kadar Hz. Mehdi’nin (af) gideceğini düşünerek, 4 gün boyunca hareket edememesine rağmen hasta yatağından kalkarak İmam’ı (af) uğurlamak için bahçenin kapısına koşmuş.
O sırada ben de yeni yeni kendime geliyordum. Annemin “Efendimizi uğurlayın!” diye seslendiğini duymuştum. Kapıya koştuğunu görünce neler olduğunu anlamak için arkasından gittim. İkimiz de o an için annemin nasıl yürüyebildiğini fark edememiştik. Annem kapının önüne gelince olanları yeni yeni fark etmeye başlamış, oraya kadar kendi ayaklarıyla geldiğine inanamamıştı. Beni görünce “Kızım, ben rüya mı görüyorum, yoksa tüm bunlar gerçek mi?” diye sordu. Ben de annemin şifa bulduğunu anlamıştım. Sevinçle, “Anneciğim, bunlar gerçek; sana şifa verdiler!” dedim. Sonra da “Sürekli Onu uğurlayın!” diyordun; biz kimseyi görmedik; efendimiz nerdeydi?” diye sordum. Şöyle cevap verdi:
Ne genç ne de yaşlı denebilecek muhterem bir seyit başucuma gelerek “Kalk, Allah sana şifa verdi!” diye seslendi. “Kalkacak gücüm yok!” dedim. Bu kez sesini yükselterek aynı şeyleri söyledi. Seyidin heybetinden korkup ayağa kalktım. “Şifa buldun, artık ilaç kullanmana gerek yok; bir daha da ağlama!” dedi. Odadan çıkmak üzereyken size dönerek “Uyanın, efendimizi uğurlayın!” diye bağırdım. Geç davrandığınızı görünce bizzat kendim ayağa kalkarak efendimizi uğurlamaya koştum.>>
Allah’a şükürler olsun ki, efendimizin bu inayetinden sonra eşim hemen iyileşti ve krizden dolayı sağ gözünde oluşan kataraktlar da bertaraf oldu. Dört gün boyunca iştahtan kesilen eşim, şifa bulur bulmaz acıktığını söyleyip yemek istedi. Bir bardak sütü büyük bir iştahla içti. Yemek yiyince de yüzündeki solgunluk geçti. O hazret, “Bir daha ağlama!” dedikten sonra artık yüreğindeki üzüntü de sona ermişti. Bu arada, beş yıldan beri romatizması vardı. Doktorlar tedai edememişlerdi. Efendimizin lütfuyla romatizması da geçti.
Bu büyük nimet karşısında şükranımızı belirtmek amacıyla Fatımiye Günleri’nde (Hz. Fatıma’nın şehadet günleri) evimizde merasim düzenledik. Eşimin tedavisinde görev alan Dr. Danişî’ye, eşimin nasıl şifa bulduğunu anlattığımda şunları söyledi:
“Benim gördüğüm bu hastanın geçirdiği kriz, normal bir tedaviyle iyileşebilecek bir hastalık değildi. Ancak olağanüstü bir mucizeyle iyileşebilirdi.”
Hamd, alemlerin Rabbi Allah’a mahsustur. Allah’ın salatı ve selamı kıyamet gününedek Muhammed’e (saa) ve O’nun masum Ehlibeyt’ine (as); özellikle de asrın İmam’ı, zamanın adalet sağlayıcısı, imkan aleminin kutbu, insanların ve cinlerin efendisi, zamanın ve mekanın sahibi, alemlerin maliki olan Hz. Hüccet b. Hasan Askeri’ye (as) olsun.”
Allah’ın selamı, rahmeti ve bereketi üzerinize olsun.
Muhammed Taki b. Muhammed Muttaki Hemedanî
Kum İslamî İlimler Havzası tarafından fazilet ve takvası teyit edilen ve Kum Kültür Mescidi’nde cemaat imamlığı yapan Şeyh Muhammed Taki Hemedanî, Hz. Mehdi’ye (af) tevessülü sonucu felçli eşinin nasıl şifa bulduğunu şöyle kaleme almıştır:
“Bismillahirrahmanirrahim
18 Safer 1397 tarihinde, pazartesi günü, beni ve yüzlerce kişiyi endişelendiren bir hadise meydana geldi.
Bundan iki yıl önce, Şemiran dağlarında iki oğlumuz aynı anda can vermişlerdi. Eşim, acılarına dayanamayıp iki yıl boyunca aşırı derecede ağladı, gözyaşı döktü ve bunun neticesindegeçtiğimiz günlerde kalp krizi geçirdi. Doktorların tavsiyeleri üzerine tedavi altına aldık. Ne var ki onca tedavinin ardından (22 Safer, Cuma akşamı) krizden 4 gün geçmesine rağmen hiçbir olumlu netice alamadık.
Cuma akşamı saat 23.00 dinlenmek için odama çekilmiştim. Birkaç ayet Kur’an-ı Kerim’den, birkaç kısa dua da Cuma akşamına ait dualar, okuyup Allah’tan eşime şifa vermesi için İmam-ı Zaman’a izin vermesini istemedim. Bu şekilde bir istekte bulunmamın kendimce geçerli bir sebebi vardı:
Bu olaydan yaklaşık bir ay önce küçük kızım Fatıma, benden İmam-ı Zaman’ın (af) eliyle şifa bulan ve o yüce şahsiyetin inayetlerinden faydalanan kimselerin öykülerini okumamı istemişti. Ben de on yaşındaki kızımın istediğini geri çevirmeyerek merhum Hacı Nuri’nin Necmu’s-Sakib adlı eserini ona okumaya başladım. Bir gün bu kitabı okurken “Yüzlerce kişi gibi neden ben de Hz. Mehdi’ye (af) tevessül etmeyeyim?” diye düşündüm. Bu yüzden yukarıda da belirttiğim gibi akşam saat 23.00 sularında oldukça üzgün bir şekilde, gözyaşları arasında İmam-ı Zaman’a (af) tevessül edip uyudum. Her zamanki gibi sabaha doğru saat 04.00’te uyandım. Eşimin bulunduğu alt odadan zaman zaman yükselen inleme sesleri geliyordu.
Sabah ezanı saat 05.30’da okundu. Abdest almak için aşağı indim. Büyük kızım Zehra, genellikle bu saatlerde uykuda olurdu. Ama aşağı indiğimde beni sevinç çığlıklarıyla karşıladı. Yanıma gelip, “Babacığım, sana bir müjdem var!” dedi. “Ne oldu, bir haber mi var?” diye sordum. O an için, “Herhalde kardeşim Hemedan’dan gelmiştir” diye düşündüm. “Müjde baba, anneme şifa verdiler!” diye haykırdı. Merakla, “Kim şifa verdi?” diye sordum.
Olanları anlatmaya başladı:
<< Gece saat dört sularıydı. Ağabeyim (Hacı Mehdi) ve teyzemin oğlu (Mühendis Gaffarî) annemin odasında uyuyorlardı. (Bu kimseler Tahran’da oturuyorlardı. O gün, tedavi amacıyla eşimi Tahran’a götürmek için bize gelmişlerdi.) Ansızın annem uykudan uyanarak yüsek sesle “Kalkın , efendimizi uğurlayın!” diye birkaç kez bağırmış. Biz uyanıncaya kadar Hz. Mehdi’nin (af) gideceğini düşünerek, 4 gün boyunca hareket edememesine rağmen hasta yatağından kalkarak İmam’ı (af) uğurlamak için bahçenin kapısına koşmuş.
O sırada ben de yeni yeni kendime geliyordum. Annemin “Efendimizi uğurlayın!” diye seslendiğini duymuştum. Kapıya koştuğunu görünce neler olduğunu anlamak için arkasından gittim. İkimiz de o an için annemin nasıl yürüyebildiğini fark edememiştik. Annem kapının önüne gelince olanları yeni yeni fark etmeye başlamış, oraya kadar kendi ayaklarıyla geldiğine inanamamıştı. Beni görünce “Kızım, ben rüya mı görüyorum, yoksa tüm bunlar gerçek mi?” diye sordu. Ben de annemin şifa bulduğunu anlamıştım. Sevinçle, “Anneciğim, bunlar gerçek; sana şifa verdiler!” dedim. Sonra da “Sürekli Onu uğurlayın!” diyordun; biz kimseyi görmedik; efendimiz nerdeydi?” diye sordum. Şöyle cevap verdi:
Ne genç ne de yaşlı denebilecek muhterem bir seyit başucuma gelerek “Kalk, Allah sana şifa verdi!” diye seslendi. “Kalkacak gücüm yok!” dedim. Bu kez sesini yükselterek aynı şeyleri söyledi. Seyidin heybetinden korkup ayağa kalktım. “Şifa buldun, artık ilaç kullanmana gerek yok; bir daha da ağlama!” dedi. Odadan çıkmak üzereyken size dönerek “Uyanın, efendimizi uğurlayın!” diye bağırdım. Geç davrandığınızı görünce bizzat kendim ayağa kalkarak efendimizi uğurlamaya koştum.>>
Allah’a şükürler olsun ki, efendimizin bu inayetinden sonra eşim hemen iyileşti ve krizden dolayı sağ gözünde oluşan kataraktlar da bertaraf oldu. Dört gün boyunca iştahtan kesilen eşim, şifa bulur bulmaz acıktığını söyleyip yemek istedi. Bir bardak sütü büyük bir iştahla içti. Yemek yiyince de yüzündeki solgunluk geçti. O hazret, “Bir daha ağlama!” dedikten sonra artık yüreğindeki üzüntü de sona ermişti. Bu arada, beş yıldan beri romatizması vardı. Doktorlar tedai edememişlerdi. Efendimizin lütfuyla romatizması da geçti.
Bu büyük nimet karşısında şükranımızı belirtmek amacıyla Fatımiye Günleri’nde (Hz. Fatıma’nın şehadet günleri) evimizde merasim düzenledik. Eşimin tedavisinde görev alan Dr. Danişî’ye, eşimin nasıl şifa bulduğunu anlattığımda şunları söyledi:
“Benim gördüğüm bu hastanın geçirdiği kriz, normal bir tedaviyle iyileşebilecek bir hastalık değildi. Ancak olağanüstü bir mucizeyle iyileşebilirdi.”
Hamd, alemlerin Rabbi Allah’a mahsustur. Allah’ın salatı ve selamı kıyamet gününedek Muhammed’e (saa) ve O’nun masum Ehlibeyt’ine (as); özellikle de asrın İmam’ı, zamanın adalet sağlayıcısı, imkan aleminin kutbu, insanların ve cinlerin efendisi, zamanın ve mekanın sahibi, alemlerin maliki olan Hz. Hüccet b. Hasan Askeri’ye (as) olsun.”
Allah’ın selamı, rahmeti ve bereketi üzerinize olsun.
Muhammed Taki b. Muhammed Muttaki Hemedanî
