Gurbet Mektupları 17
Hiç doğmamış, bir devletin, hiç doğmamış bir şehirinde, hiç doğmamış dünyaya gelmişiz.
Kanat germişiz adeta, olumsuzlukların yaşaması için, korunmasız hayata gülümseyerek, yolumuza devam etmişiz.
Sanki kendi gölgemize sığınmış, sahipsiz bir varlık olarak, acıların sancılarını nasılda çekmişiz.
Gelen ve giden her kimse, yüzümüze, kimliksiz olduğumuzu, nasılda haykırır olmuş.
Biz, iyi niyet kanısıyla, hala güleryüz göstermeye, suskun kalmaya çalışan, ceset olmuşuz.
Acılarımızı, dertlerimizi, hasretlerimizi, kaybedişlerimizi adeta içimize gömerek, rüzgarın önünde uçuşan, yapraklar gibi, bir oraya, bir buraya, yer değiştirmişiz.
Yıkılan gururumuz, yerlere serilen kimliğimiz, kaybolan gençliğimiz ve emeklerimiz diyememişiz.
Vicdan yolculuğa çıkmış, ahlak emekliye, saygı kuyuya düşmüş, sevgi nefrete dönüşmüş adeta yıkılmışız.
Karanlıkta, uzun bir koridorda yol alırken, birden duvara toslayarak yere yıkılmışız.
İşte bütün bunları düşünürken, aklın almadığı bir an vardır, işte o anda kalbimizden vurulmuşuz.
Artık kendimizi bu kadar salıvermişken artık yolları bıraktık duvara tırmanıyoruz.
Tam bu manzarayı yaşarken birden yeni bir perde aralanır, gözünüzün önüne.
Korkunç düşler sizi peşine düşürürken, kıvranırsınız adeta.
Bütün bu kıyımın içinde, suçsuz zavallılar, istemiyerek rol alırken, yıkım devam ediyor.
Birgün hıçkırık dolu bir vicdanla, uyanırsınız kaldığınız yerden.
Ah gönül, sana ne diyeyim, ne söyleyeyim.
Yıkılmışi viran olmuşi nice haneler, harap olmuş şehirler, darmadağın olmuş aileler, boynu bükük küçücük bedenler, suçsuz kadınlar, ihtiyarlar.
Ve rahatında, lüksünde umursamayan hayatı yemek, içmek, giymek, caka atmak zan eden zavallı insanlar.
Hatta, zulmü normal gören zavallı insancıklar, haberlerde, gözyaşlarına boğulmuş çocukları seyrederken, kebablarını daha bir iştahla yerlerken, kaygı bile göstermiyerek, zalimle arasında zerre farkım yok hissini verir insana.
İnsan var, eşrefi mahlukat, insan var, şeytanları bile utandıracak.
Evet, sıkıştığımız kıskaçın işkencesinde uğraşırken, şeytan ruhlu insanların, istilasına uğramış bulunuyoruz.
Tamir etmemiz gereken, o kadar yürek varki, ömrümüz yetmez.
Gizemli bir baharın kışına dönerken, efsunlu hayatın hırsına kapılmış, geriye dönmek istesekte dönemiyoruz.
Zaman denen mefhumu bedavaymış gibi, eften, püften sebeblerle, en kalın eleklerde eliyoruz.
Günlerimiz tek sesli, kulaklarımız kapalı, yürek duygusuz ve rahat.
Bütün bu gürültülerin, vurdumduymazlığın, hırsların içinde doğmamış zannı ile yaşamak ise beni adeta sarsıyor.
Şöyle bir haykırsak duyan olurmu?
Yoksa dünya homurtularının içinde kaybolur gidermi?
Duygular alabora olmuş, karmakarışık duyguların içinde kaybolmuş zihinler nasıl düşünsün.
Her anını kiralamış, düşünme denen şeyin ne olduğu unutulmuş dizilere, aletlere esir olmuş insan hipnoz vaziyetinde.
Deryaya açılmış, balıkçı teknesi gibi med, cezir kıvamında ne geleceğini bilmeden hedefe doğru yol almak varken, fırtına ile ensemizden yakalanıp, tuzlu suyun içinde kalmakta var.
Ufukta, hala güneşin görünmediğini görünce, insanın kalbi sıkışıyor.
Yıkılıyor, bütün umudları, tek celsede bitiyor.
Ve Şöyle diyorsunuz mırıldanarak!
Dilhun oldum, bunca dertten, sevkettim dertlerimi böylece kaleme.
Kalem dile gelip:
- İsteğin üzerine gözyaşlarımla satırları karalıyorum.
Sen istediğin için, adeta içimde ne varsa, harfleri satırlara boşaltıyorum.
Belki yıkılan umudlara merhem olabilirim diye.
Selam ve dua ile.
M.S.A.
Hiç doğmamış, bir devletin, hiç doğmamış bir şehirinde, hiç doğmamış dünyaya gelmişiz.
Kanat germişiz adeta, olumsuzlukların yaşaması için, korunmasız hayata gülümseyerek, yolumuza devam etmişiz.
Sanki kendi gölgemize sığınmış, sahipsiz bir varlık olarak, acıların sancılarını nasılda çekmişiz.
Gelen ve giden her kimse, yüzümüze, kimliksiz olduğumuzu, nasılda haykırır olmuş.
Biz, iyi niyet kanısıyla, hala güleryüz göstermeye, suskun kalmaya çalışan, ceset olmuşuz.
Acılarımızı, dertlerimizi, hasretlerimizi, kaybedişlerimizi adeta içimize gömerek, rüzgarın önünde uçuşan, yapraklar gibi, bir oraya, bir buraya, yer değiştirmişiz.
Yıkılan gururumuz, yerlere serilen kimliğimiz, kaybolan gençliğimiz ve emeklerimiz diyememişiz.
Vicdan yolculuğa çıkmış, ahlak emekliye, saygı kuyuya düşmüş, sevgi nefrete dönüşmüş adeta yıkılmışız.
Karanlıkta, uzun bir koridorda yol alırken, birden duvara toslayarak yere yıkılmışız.
İşte bütün bunları düşünürken, aklın almadığı bir an vardır, işte o anda kalbimizden vurulmuşuz.
Artık kendimizi bu kadar salıvermişken artık yolları bıraktık duvara tırmanıyoruz.
Tam bu manzarayı yaşarken birden yeni bir perde aralanır, gözünüzün önüne.
Korkunç düşler sizi peşine düşürürken, kıvranırsınız adeta.
Bütün bu kıyımın içinde, suçsuz zavallılar, istemiyerek rol alırken, yıkım devam ediyor.
Birgün hıçkırık dolu bir vicdanla, uyanırsınız kaldığınız yerden.
Ah gönül, sana ne diyeyim, ne söyleyeyim.
Yıkılmışi viran olmuşi nice haneler, harap olmuş şehirler, darmadağın olmuş aileler, boynu bükük küçücük bedenler, suçsuz kadınlar, ihtiyarlar.
Ve rahatında, lüksünde umursamayan hayatı yemek, içmek, giymek, caka atmak zan eden zavallı insanlar.
Hatta, zulmü normal gören zavallı insancıklar, haberlerde, gözyaşlarına boğulmuş çocukları seyrederken, kebablarını daha bir iştahla yerlerken, kaygı bile göstermiyerek, zalimle arasında zerre farkım yok hissini verir insana.
İnsan var, eşrefi mahlukat, insan var, şeytanları bile utandıracak.
Evet, sıkıştığımız kıskaçın işkencesinde uğraşırken, şeytan ruhlu insanların, istilasına uğramış bulunuyoruz.
Tamir etmemiz gereken, o kadar yürek varki, ömrümüz yetmez.
Gizemli bir baharın kışına dönerken, efsunlu hayatın hırsına kapılmış, geriye dönmek istesekte dönemiyoruz.
Zaman denen mefhumu bedavaymış gibi, eften, püften sebeblerle, en kalın eleklerde eliyoruz.
Günlerimiz tek sesli, kulaklarımız kapalı, yürek duygusuz ve rahat.
Bütün bu gürültülerin, vurdumduymazlığın, hırsların içinde doğmamış zannı ile yaşamak ise beni adeta sarsıyor.
Şöyle bir haykırsak duyan olurmu?
Yoksa dünya homurtularının içinde kaybolur gidermi?
Duygular alabora olmuş, karmakarışık duyguların içinde kaybolmuş zihinler nasıl düşünsün.
Her anını kiralamış, düşünme denen şeyin ne olduğu unutulmuş dizilere, aletlere esir olmuş insan hipnoz vaziyetinde.
Deryaya açılmış, balıkçı teknesi gibi med, cezir kıvamında ne geleceğini bilmeden hedefe doğru yol almak varken, fırtına ile ensemizden yakalanıp, tuzlu suyun içinde kalmakta var.
Ufukta, hala güneşin görünmediğini görünce, insanın kalbi sıkışıyor.
Yıkılıyor, bütün umudları, tek celsede bitiyor.
Ve Şöyle diyorsunuz mırıldanarak!
Dilhun oldum, bunca dertten, sevkettim dertlerimi böylece kaleme.
Kalem dile gelip:
- İsteğin üzerine gözyaşlarımla satırları karalıyorum.
Sen istediğin için, adeta içimde ne varsa, harfleri satırlara boşaltıyorum.
Belki yıkılan umudlara merhem olabilirim diye.
Selam ve dua ile.
M.S.A.
Moderatör tarafında düzenlendi:
