Gurbet Mektubları 4!
Rahman ve Rahim olan ALLAH’ın adı ile.
En güzel dileklerimle mektubuma başlıyorum.
Zamanımızda zamanın dediklerine uymadan doğruya, iyiye, güzele hakikatin gerçekliğine inanarak sabırla yürümeyi RABB’im cümlenize nasip etsin.
Dün gece yatarken, açlıktan uyuyamadığınız geldi aklıma, bende uyuyamadım, kalktım ağladım, ağladım.
Evet!
Ağladım.
Sonra sabah namazı vakti girdi.
Ama!
(Buralarda ezan sesine hasret olduğumuzu unutmayalım.)
Ne de zor geldi rahatı bırakarak yataktan kalkmak, sıcak suyla abdest alıp namaz kılmak.
Pijamayla 4 rekat namazı kılıp biran önce hemen yatmak.
Namazı bir kılsa idim, bir kılsa idim de, hemen yatsa idim artık.
Namazımı alelacele eda ederken açlık'tan oturarak namaz kılışınız geldi aklıma, halime nasıl da yandım.
Namaz bitmişti ama tesbih çekmek yaradanı zikretmek nasıl da zor geldi.
Nefs ve şeytan dua etmeyi çok gördü, biran önce yatağı sevdirmek için çabaladı.
Ama "Kardeşlerime selam olsun" diyen yüreğiniz geldi aklıma, içim cız etti.
Dualarınıza bizi de katışınız, hala kendinizi değil ümmeti düşünüşünüz.
Geldi aklıma ah ettim.
Eğdim başımı, utandım halimden, ağladım, ağladım, ağladım.
Evet!
Ağladım...
"Ümmetin hali ne olacak" diye seslenişiniz gelir gibi oldu kulağıma.
Gözyaşlarınızın içinde kayboldum.
Biz bunlara değmeyiz dedim, halime baktım, ağladım, ağladım, ağladım.
Sustum, tefekkür ettim.
Nerede durduğumuzu gördüm, içim paramparça oldu.
Yine!
Ağladım!
Başımı önüme eğdim, bir suçlu olarak.
Sadece ağladım.
Ümmet bilincini kaybeden bir müslüman gibi.
Benim yitik kardeşlerim.
Unuttuklarımız, dünyanın herbir köşesindeki kardeşim dediklerimiz.
Yüreğimizdekileri, özümüzdekileri icraate döndürmek ne güzel.
Küçücük bir yavruyu sevindirmek, huzur verir insana.
Başını okşamak küçücük bir çocuğun.
Suya kavuşturmak, susamış yürekleri.
Hayatın herbir parçasında bir sahne oluşuyor.
Bu sahnelerden birinde gülen bir yürek görerek huzur duymak ne güzel.
Bizim işim bu, iyiliğe teşvik etmek, yapılan bunca iyilikleri görünce, huzur duymakdır.
Bir elif gibi hayata dik durarak kıyam etmekdir.
Bir vav gibi, secdede yerimizi almakdır.
O’ nun emirlerini okuyarak ruhumuzdaki pası silmektir.
Oyalanmak için zamanı eritmek istemiyoruz, diyebilmek.
İnşa-ALLAH gelecek mektubumda yazacaklarım var.
İnşa-ALLAH sizleri memnun etmişimdir.
Her yaşamda, acı ve tatlı günler olduğu gibi, tefekkür ettiğiniz kendinizi hesaba çektiğiniz günlerde olmalıdır, diye düşünüyorum.
Mektublarımla sizlerle dertleşiyorum.
Sorunlarımızı paylaşmaya devam edeceğim.
Tabii sizlerin her konuda e maillerinizi bekliyorum.
Güzel vatanımızın biran önce istikrarlı olmasını diliyorum.
Sizleri ALLAH’a emanet ediyorum.
Yeni bir mektubta buluşmak üzere.
Selam ve dua ile
M.S.A.
Rahman ve Rahim olan ALLAH’ın adı ile.
En güzel dileklerimle mektubuma başlıyorum.
Zamanımızda zamanın dediklerine uymadan doğruya, iyiye, güzele hakikatin gerçekliğine inanarak sabırla yürümeyi RABB’im cümlenize nasip etsin.
Dün gece yatarken, açlıktan uyuyamadığınız geldi aklıma, bende uyuyamadım, kalktım ağladım, ağladım.
Evet!
Ağladım.
Sonra sabah namazı vakti girdi.
Ama!
(Buralarda ezan sesine hasret olduğumuzu unutmayalım.)
Ne de zor geldi rahatı bırakarak yataktan kalkmak, sıcak suyla abdest alıp namaz kılmak.
Pijamayla 4 rekat namazı kılıp biran önce hemen yatmak.
Namazı bir kılsa idim, bir kılsa idim de, hemen yatsa idim artık.
Namazımı alelacele eda ederken açlık'tan oturarak namaz kılışınız geldi aklıma, halime nasıl da yandım.
Namaz bitmişti ama tesbih çekmek yaradanı zikretmek nasıl da zor geldi.
Nefs ve şeytan dua etmeyi çok gördü, biran önce yatağı sevdirmek için çabaladı.
Ama "Kardeşlerime selam olsun" diyen yüreğiniz geldi aklıma, içim cız etti.
Dualarınıza bizi de katışınız, hala kendinizi değil ümmeti düşünüşünüz.
Geldi aklıma ah ettim.
Eğdim başımı, utandım halimden, ağladım, ağladım, ağladım.
Evet!
Ağladım...
"Ümmetin hali ne olacak" diye seslenişiniz gelir gibi oldu kulağıma.
Gözyaşlarınızın içinde kayboldum.
Biz bunlara değmeyiz dedim, halime baktım, ağladım, ağladım, ağladım.
Sustum, tefekkür ettim.
Nerede durduğumuzu gördüm, içim paramparça oldu.
Yine!
Ağladım!
Başımı önüme eğdim, bir suçlu olarak.
Sadece ağladım.
Ümmet bilincini kaybeden bir müslüman gibi.
Benim yitik kardeşlerim.
Unuttuklarımız, dünyanın herbir köşesindeki kardeşim dediklerimiz.
Yüreğimizdekileri, özümüzdekileri icraate döndürmek ne güzel.
Küçücük bir yavruyu sevindirmek, huzur verir insana.
Başını okşamak küçücük bir çocuğun.
Suya kavuşturmak, susamış yürekleri.
Hayatın herbir parçasında bir sahne oluşuyor.
Bu sahnelerden birinde gülen bir yürek görerek huzur duymak ne güzel.
Bizim işim bu, iyiliğe teşvik etmek, yapılan bunca iyilikleri görünce, huzur duymakdır.
Bir elif gibi hayata dik durarak kıyam etmekdir.
Bir vav gibi, secdede yerimizi almakdır.
O’ nun emirlerini okuyarak ruhumuzdaki pası silmektir.
Oyalanmak için zamanı eritmek istemiyoruz, diyebilmek.
İnşa-ALLAH gelecek mektubumda yazacaklarım var.
İnşa-ALLAH sizleri memnun etmişimdir.
Her yaşamda, acı ve tatlı günler olduğu gibi, tefekkür ettiğiniz kendinizi hesaba çektiğiniz günlerde olmalıdır, diye düşünüyorum.
Mektublarımla sizlerle dertleşiyorum.
Sorunlarımızı paylaşmaya devam edeceğim.
Tabii sizlerin her konuda e maillerinizi bekliyorum.
Güzel vatanımızın biran önce istikrarlı olmasını diliyorum.
Sizleri ALLAH’a emanet ediyorum.
Yeni bir mektubta buluşmak üzere.
Selam ve dua ile
M.S.A.
