MUHTAZAF Dedem, Boyacı Halil efendi!

Dedem, Boyacı Halil efendi!

Yüreğinde, kocaman bir yara vardı, hasretten,
Yavruları uzaklarda yaşardı, bunalmıştı gurbetten.
Yüzünde yılların ızdırabı, ama edebi konuşması dilinde,
Evlâdım, güle bakınca dikeni görme, güzeli görmek elinde.
Her sabah abdest alır, gördüğü insanlara selâm vererek, camiye giderdi ,
Camii çıkışı, pastacıya gider, sıcak sütü ve simidini alır, yerdi.
Akşama kadar ayakkabı boyar, eşraf her zaman onu bilirdi,
Mahallenin Halil amcası, dedesi, dayısı, herkes onu severdi.
Hergün, mahallenin gariban çocuklarına, simit alırdı,
Mahallenin çocukları, onu hergün karşılardı.
Simidini alan, sevinç naraları atardı,
Halil efendinin yüzüne, gülümseme katardı.
Görse idi, bir gariban yolda, alır götürür,
Yemeğini, suyunu, bilmediği kişilerle bölüşür.
Ömrü çalışmakla bitti, Halil amcanın,
O biliyordu, fakir ve nacar biçimde kalmanın.
Çocuklarının verdiği yardımı, asla almazdı,
Evlâdım, torunlarım muhtac olmasın der, paraya bakmazdı.
Allah’tan başka, kimseye el açmadı,
Elinde olanı, dağıtmadan kaçmadı.
Okuması, yazması, yoktu ama,
Gördüğü çocuklara, okuyun yapmayın yama.
Cebinde en iyi kalem,
Bir imzası var, çok yaman.
Pazar gün olunca, giyinirdi bembeyaz, çok yaman,
Miller caddede görünce, derlerdi kaymakam.
Kimsenin, etlisine, sütlüsüne, karışmazdı,
Kimsenin, özel durumunu sormazdı.
Ama, oda her fani gibi vefat etti,

Cenazesine, bütün şehir kalkıp gelmişti.
Hala bilenler, hakkında hayr konuşur,
Güzel yaşarsan, güzellik oluşur...M.S.A.