Çocuk Psikolojisi Üzerine Öykü ve Hikayeler...

DEV KABAK

Bahçenin bir köşesini babası Tony'ye vermişti. Yere dört tane kazık çakarak etrafını çevirmiş: “- İşte burası senin bahçen demişti. Canın ne isterse ek. Biliyorsun bahçıvanda her çeşit tohum var.” Tony ertesi sabah bahçıvandan mısır ve fasulye tohumu aldı. Toprak zaten çapalanmıştı. Eşit aralıklarla tohumları toprağın içine yerleştirdi. Bunları dikkatle suladıktan sonra bahçe kapısını açarak sokağa baktı. Babası o sabah erkenden bir yere gitmişti. Ne zaman gelecek, diye merak ediyor, bir an önce ona bahçesini göstermek için sabırsızlanıyordu.Babası görünürlerde yoktu. Uzaktan acayip kılıklı bir adam geliyordu. Saçları bir hayli uzamıştı. Görünüşü herkesten farklıydı. Çocuğun kendisine baktığını görünce, ondan içecek su istedi. Halinden uzun bir yoldan geldiği belli oluyordu. Tony'nin eve koşarak çabucak suyu getirmesine pek memnun oldu. Teşekkür ettikten sonra dedi ki:
- Ne işler yapıyorsun yavrum?
Tony, küçük bahçesine ektiği sebzelerden bahsetti. Anlattıkları, adamı çok ilgilendirmişti.
- Demek ki, sizin bahçıvanda her sebzenin tohumu var. Halbuki ben sizde bulunduğunu hiç tahmin etmediğim bir şey biliyorum.
- Nedir o?
- Kabak, ama senin bildiğin kabaklardan değil. Buna çabuk büyüyen kabak derler. Göz açıp kapayıncaya kadar kocaman olur. Tony meraklanmıştı:
- Bizdeki kabaklar pek çabucak büyümüyor, dedi. O kabağın tohumunu acaba nereden bulabiliriz? Babama söyleyeyim de alsın. Adam gülerek:
- Bazı kabaklar iyi bakılır, çok sulanırsa çabuk büyür, dedi. Ama benim söylediğim başka. Sana tohumundan bir tane vereyim. Bu tohum bana Hindistan'dan geldi. Bahçene dik, göreceksin nasıl büyüyecek! Tony, elindeki turuncu renkli büyük kabak çekirdeğine bakakaldı. Onu hemen dikmeliydi.
İşini bitirince, kabağın ne kadar zaman sonra çıkacağını sormak için tekrar bahçe kapısına koştu. Adam çoktan gitmişti. O anda arkasında bir hışırtı duydu. Yerde yeşil bir bitki uzuyor, sapının üstünde durmadan yeni yapraklar çıkıyordu. En önde portakal büyüklüğünde sapsarı bir kabak vardı. Tony, gözleriyle sapı takib ederek çıktığı yeri aradı. Birkaç dakika önce diktiği çekirdekten birdenbire bu kadar büyük bir bitki yetişmesini bir türlü aklı almıyordu.
- Bu çabuk büyüyen kabak, yıldırım gibi geliyor diye söylendi. Hep böyle uzar giderse ne yaparım? Ucundaki kabağı elimden kaçırmasam iyi olacak.
Kabak durmak bilmiyordu. Kapıdan dışarıya çıkmış, yola düzülmüştü. Çocuk da peşine düştü, ama bir türlü ona yetişemiyordu. Kabak gittikçe büyüyordu. Sıçrayarak ilerliyor, sapıyla yaprakları arkasından uzun bir kuyruk gibi yerde sürükleniyordu. Hiçbir şey onu durduramıyordu. Tony'nin:
- Dur biraz. Ne biçim kabaksın sen? Seni ben diktim. Sahibinden niçin kaçıyorsun, diye bağırıp çağırmasına bile aldırmıyordu. Birden önüne büyükçe bir tümsek çıktı. Orada bir an duraklamak zorunda kalınca, Tony ona yetişti. Elinden kaçırmamak için üzerine oturdu. Neşeyle:
- Hey, kabak efendi, dedi yolculuğunuz sona erdi.
Bu sözler ağzından çıkar çıkmaz altında bir sarsıntı hissetti. Kabak hızla ileriye atılmış, tümseği aşmıştı. Çocuk da üstündeydi. Artık iyice büyümüş, birkaç metre çapında dev gibi bir kabak olmuşu. Tony bisiklete binmeyi biliyordu, ama hayatında hiç bu kadar acayip bir şeye binmemişti. Düşmemek için çok dikkat ediyor, dengesini bozmamaya çalışıyordu.
Uzaktan atla evine dönen babasını görünce rahat bir nefes aldı:
- Yetiş baba, beni buradan kurtar, diye bağırdı.
Babası kabağın yanı sıra atını dört nala koşturuyor, ama bir türlü önüne geçip onu durduramıyordu. Yolda oğluna;
- Altındaki ne, diye sordu.
Tabii o kadar büyük, attan hızlı koşan bir şeyin kabak olduğunu anlaması imkansızdı. Tony:
- Kabak, diye cevap verdi. Pek çabuk büyüyen bir cinsi. Bir kere ekildi mi insanın başına dert oluyor. Babası:
- Ben önüne geçerek onu geri çevirmeye uğraşayım, dedi.
Kabak azmanını bir duvarın yanında kıstırdı. Ama bir türlü geri döndüremiyordu. Bir sıçrayışta duvarın üstünden atladı. O tarlayı da geçince karşısına bir göl çıktı. Suda boğulma tehlikesi karşısında birden geri döndü. Geldiği yollardan geçerek kökünün bulunduğu bahçenin kapısına dayandı. Tony hâlâ üzerindeydi. Babası da atını dört nala peşinden koşturuyordu. Bereket versin kabak bahçe kapısından geçememiş, duvardan atlayamayacak kadar da yorulmuştu. Bahçeye girseydi her tarafı kaplayacak, oradaki sebzeleri, çiçekleri ezecekti. Nefes nefese duvarın dibine yığıldı kaldı.
Babası bir merdiven getirerek Tony'nin azman kabağın tepesinden aşağıya inmesine yardım etti. Çocukcağızın yorgunluktan canı çıkmıştı. Kabak da çok yorgundu. Kıpırdayacak hali kalmamıştı. Öğle yemeğini yedikleri sırada dışardan çok şiddetli bir ses geldi. Kabak azmanı büyümüş, büyümüş en sonunda olduğu yerde patlayarak binlerce parçaya ayrılmıştı.
Bütün mahalle halkı günlerce kabağı yiye yiye bitiremediler.

HAYAL TACİRİ

Bu öykü, çiftlikten çiftliğe, yarıştan yarıştan koşarak atları terbiye etmeye çalışan gezgin bir at terbiyecisinin genç oğluna kadar uzanır. Babasının işi nedeniyle çocuğun orta öğretimi kesintilere uğramıştı.Orta ikideyken, büyüdüğü zaman ne olmak ve yapmak istediği konusunda bir kompozisyon yazmasını istedi hocası.. Çocuk bütün gece oturup günün birinde at çiftliğine sahip olmayı hedeflediğini anlatan yedi sayfalık bir kompozisyon yazdı. Hayalini en ince ayrıntılarıyla anlattı. Hatta hayalindeki 200 dönümlük çiftliğin krokisini de çizdi. Binaların, ahırların ve koşu yollarının yerlerini gösterdi. Krokiye, 200 dönümlük arazinin üzerine oturacak 1000 metrekarelik evin ayrıntılı planını da ekledi.
Ertesi gün hocasına sunduğu yedi sayfalık ödev, tam kalbinin sesiydi.. İki gün sonra ödevi geri aldı. Kağıdın üzerinde kırmızı kalemle yazılmış kocaman bir "0" ve "Dersten sonra beni gör" uyarısı vardı. "Neden "0" aldım?" diye merakla sordu hocasına, çocuk.. "Bu senin yaşında bir çocuk için gerçekçi olmayan bir hayal" dedi, hocası.. "Paran yok. Gezginci bir aileden geliyorsun. Kaynağınız yok. At çiftliği kurmak büyük para gerektirir. Önce araziyi satın alman lazım. Damızlık hayvanlar da alman gerekiyor. Bunu başarman imkansız" ve ekledi: "Eğer ödevini gerçekçi hedefler belirledikten sonra yeniden yazarsan, o zaman notunu yeniden gözden geçiririm."
Çocuk evine döndü ve uzun uzun düşündü. Babasına danıştı. "Oğlum" dedi babası "Bu konuda kararını kendin vermelisin. Bu senin hayatın için oldukça önemli bir seçim!." Çocuk bir hafta kadar düşündükten sonra ödevini hiçbir değişiklik yapmadan geri götürdü hocasına.. "Siz verdiğiniz notu değiştirmeyin" dedi.. "Ben de hayallerimi.." O orta 2 öğrencisi bugün 200 dönümlük arazi üzerindeki 1000 metrekarelik evinde oturuyor. Yıllar önce yazdığı ödev şöminenin üzerinde çerçevelenmiş olarak asılı. Öykünün en can alıcı yanı şu:
Aynı öğretmen geçen yaz önce 30 öğrencisini bu çiftliğe kamp kurmaya getirdi. Çiftlikten ayrılırken eski öğrencisine:
"Bak" dedi, "Sana şimdi söyleyebilirim. Ben senin öğretmeninken hayal hırsızıydım. O yıllarda öğrencilerimden pek çok hayal çaldım. Allah'tan ki sen hayalinden vazgeçmeyecek kadar inatçıydın."

SATILIK KÖPEK YAVRULARI

Dükkan sahibi, dükkanın kapısına: "Satılık köpek yavruları" yazısını astı. Böyle ilanlar genellikle çocukların dikkatini çeker diye düşünmeye kalmadan küçük bir erkek çocuğu belirdi.
" Köpekleri kaç paraya satıyorsunuz? " diye bir soru yöneltti. Dükkan sahibi
"30 Dolarla 50 Dolar arası " diye cevap verdi. Küçük çocuk elini cebine attı bozuklarını çıkardı.
"2 Dolar 37 sent param var. Köpeklere şöyle bir bakabilir miyim?"
Dükkan sahibi gülümsedi.Islık çalınca kulübeden dışarı bir bayan çıktı, ardından da şeker mi şeker 5 kürk yumağı. İçlerinden biri bariz bir şekilde diğerlerinin gerisinde kalıyordu. Küçük çocuk ayağı seken köpek yavrusunu işaret edip:
"Bu yavrucuğun nesi var?" diye sordu.
Dükkan sahibi veterinerin yavrucuğu muayene ettiğini ve kalça kemiğinde bir sorun bulunduğunu açıkladı. Maalesef yavru hep topallayacaktı. Küçük çocuk
"Ben bu yavruyu almak istiyorum " dedi heyecan içinde. Dükkan sahibi:
"Yo hayır onu satın almak istiyor olamazsın. Eğer gerçekten onu istiyorsan, o zaman para vermene gerek yok " dedi.
Küçük çocuğun üzüntüsü yüzünden okunuyordu. Dükkan sahibinin gözlerine dik dik baktıktan sonra parmağını dükkan sahibinin gözüne sokacak gibi konuşmaya başladı.
"Onu bana parasız vermenizi istemiyorum. Bu da diğer köpek yavruları gibi satın alınmaya ve sevilmeye değecek bir köpek. Size şimdi 2 dolar 37 sent vereceğim. Sonra da parası neyse onu tamamlayana kadar her ay 50 sent getireceğim". Dükkan sahibi hala
" Bu yavruyu almak istiyor olamazsın. Hiç bir zaman koşamayacak, zıplayamayacak ve diğer yavrular gibi seninle oynayamayacak" diyordu.
Küçük çocuk o anda pantolonunun paçasını sıvadı ve demir bir çubukla desteklenmiş sakat bacağını gösterdi. Dükkan sahibine baktı ve
"Bende koşamıyorum. Bu yavrunun onu anlayabilecek birine ihtiyacı olacak!" dedi.