fahrettin tırınk
Site İmamı
BÜYÜK DAVET
-Sana emrolunan şeyi açıkla, baş Ağrıtırcasına anlat, müşriklere aldırma Hicr/94
Sabikun-u İslam denilen ilk müminlerden sonra müsliman olanlar... Ebu Ubeyde bin Cerrah, Ebu Seleme Abdullah bin Abdülesed Erkam bin Ebil Erkam, Osman bin Mazun ve kardeşleri Kudame ile Abdullah, Ubeyde bin Haris bin Abdulmuttalib, Said bin Zeyd ve eşi Hazreti Fatıma binti Hattab... her biri bir güneş. O'nun yolunun öncüleri, yardımcıları, fedaileri olan üstün idrak ve muazzam basiret timsalleri... İlk devirde İslamı seçenler topu topu otuz kişi... bunların da çoğu gençler, fakirler, zayıflar ve kadınlar. İnkarcı bedbahtların gözünde "Ebu Talib'in yetimi ve ciddiye alınmaya değmez bir avuç garip olarak görülen bu ilkler, az zaman sonra öyle bir nur infilakını gerçekleştirecekler ki dünya, bir uçdan bir uca zifiri karanlıktan apaydınlık bir gündüze geçecek zaman bu istihalenin sancılarını yaşamanın eşiğinde. Bir ağaçtan öbür ağaca hayat taşıyan berrak su akıntısındaki sükunet misali, tebliğ, ilk üç yılında bir gönülden bir gönüle sessizce akıp durdu... namazda bile sureler yüksek sesle okunamıyor. Fakat müminlere ilişen de yok. Çünkü müşriklerin putlarına, Ama söylenecek. Bi'set denen mukaddes vazifenin bildirilmesinin dördüncü senesinde Şura suresinin ikiyüz ondördüncü ayeti kerimesi:
-Yakın akrabanı ahiret azabı ile korkutarak onları hak dine çağır. Efendimiz, mesele üzerinde uzunca düşünüp bütün çetinliklerini gözden geçirdiği günlerde Cebrail, emri bir an evvel yapmaya başlamasına dair vahyi indirdi... Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz, Hazret-i Ali'yi yollayarak yakınlarını Ebu Talib'in evinde topladılar. Gelen kırkbeş kişinin ikisi kadın, diğerleri erkek. Halası Hazreti-i Safiye'nin tavsiyesine uyarak Ebu Leheb'i davet etmediler. Ama O da hazır gelmiş. Allah'ın Resulü, misafirlere ancak bir kişiye yetecek miktarda bir kab yemek ile bir tas süt çıkartıp onlar sofraya buyur ettiler, ve besmele çekerek önce kendileri başladılar... hayret verici bir şey oluyordu. Herkes yediği halde ne yemek eksiliyordu, ne süt... tamamı karnını doyurdu ama yemek de süt de ilk andaki şekliyle olduğu gibi kaldı. Bu mucize, akrabaları şaşkına çevirdi. Yemekten sonra Hakikat Sultanı sallallahü aleyhi ve sellem, onları tam İslamiyeti kabule çağıracaktı ki Ebu Leheb: -Sihrin de böylesini hiç görmemiştik; sizi güzel büyüledi, iftirasını atarak Hak Resul'e döndü ve yılan ıslığını andıran sesi ile bir sürü hakaret yağdırdı. ...gelenler dağıldılar.
Sevgili Peygamberimiz, Rabbinin emrini yerine getirememenin üzüntüsü ile mükedder oldu. Ebu Leheb'in sözleri O'na çok viran gelmişti... günlerce müsait bir anı beklediler. Cebrail aleyhisselam gelerek kendisini teselli edip cesaret verdi. Ve açık davete başlamakta daha fazla geç kalmamasına dair ilahi arzuyu bildirdi. Sevgili Peygamberimiz, Hazret-i Ali'ye seslendiler.... -Ebu Leheb'in sözlerini duydun. Hakaretleri ile bana fırsat tanımadı. Gelenlerle konuşmama imkan kalmadan dağıldılar. Yine önceki gibi yemek hazırla ve onları buraya topla. Çağrılanlar, bir bir geldi. Herkes hazır olunca yemek çıkarıldı... Ebu Leheb yine mecliste bir diken gibi göze batıyor. Peygamberlerin önderi, ayağa kalktılar. Gözler üzerinde... acaba ne diyecek? Geçen defa konuşmamıştı. Ebu Leheb, mani olduğundan geliş sebeplerini bile anlayamadan çıkmışlardı. Şimdi herşey anlaşılacaktı. Kendilerini böyle üst üste toplamasının mutlaka mühim bir sebebi vardı... Herkes hazır olunca konuşmaya başladılar. İnci gibi bir Arapça, güzel mi güzel bir ses ve mükemmel ahenk.
Daha evvel bilmedikleri, duymadıkları şeylerin belagatin en harikası ile takdimi: -Hamd, ancak Allah'a mahsustur. Ben, O'na hamd eder; sadece O'ndan yardım isterim. O'na inanır ve O'na dayanırım. Şüphesiz iman eder ve size de bildiririm ki, Allah'tan başka mabud yoktur. Allah birdir ve eşi-ortağı mevcut değildir. Size asla hilaf bir şey söylemiyor ve en mutlak hakikatı tebliğ ediyorum. Gelin bir olan Allah'a iman edin. Ben, Allah'ın size ve tekmil insanlığa gönderdiği Peygamberim. Yeminle söylüyorum ki, siz uykuya daldığınız gibi ölecek ve ondan uyandığınız dirilecek ve hayatınız boyu yaptıklarınızdan hesba çekileceksiniz. İyiliklerinizden mükafat kötülüklerinizden ceza göreceksiniz. Böylece yeriniz cennet ve cehennem olacaktır. İnsanlardan ahiret azabı ile ilk korkuttuğum kimseler sizlersiniz. Ebu Talib: -En makbul iş sana yardımcı olmaktır. Ben seni himayeye devamedeceğim. Ama nefsime bakıyorum; eski dininde kalmaya ısrarlı. Yine Ebu Leheb atıldı: -Abdülmuttalib oğulları! Bunun yaptığı doğru değil... Bari başkaları durdurmadan biz karşı çıkalım.
Yoksa Muhammed yüzünden hepimiz ağır hakarete maruz kalacak ve belki de çoğumuz öleceğiz. Ebu Leheb'in sözleri, Hazret-i Safiyye'yi harekete geçirdi. Sevgili hala, dayanamamıştı: -Be hey kardeşim! Yeğenimizi ve dinini desteklememek; hor görmek, küçültmeye çalışmak sana yakışıyor mu? Alimler, Abdülmuttalib'in soyundan bir Peygamber geleceğini bildiriyor; sen O'nu kötülüyorsun. Bu ne tazır böyle? Vallahi O Peygamber işte karşımızda bulunuyor!!! Ebu Leheb, inat mı inat. Öfke ile bağırdı: -Seninki ham hayal! Zaten kadın değil misin; ne anlarsın bu işlerden? Bütün işiniz erkeklere ayak bağı olmak! Yarın millet, İsyan ederse biz ne yapabiliriz? Ebu Talip, hışımla Ebu Leheb'e döndü: -Korkak!... Son nefesine kadar O'na yardımcıyım; anladın mı? Dedi. peygamberimize: -İnsanları imana çağıracağın zamanı bildir. Silahlanıp seninle beraber gelelim. Hava iyice gerginleşmişti. Yüce Peygamber, söze kaldıkları yerden devam ettiler: -Ey Abdülmuttalib nesli. Vallahi, benim size getirdiğim bu dinden daha üstün ve daha hayırlısını tebliğ eden olmamıştır. Sizi söylenmesi kolay fakat mizanda sevabı çok yüksek olan iki kelimeyi söylemeye davet ediyorum.
İşte:" Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammed abdühü ve Resuluhu" Allah'tan başka ilah olmadığına ve Muhammed'in O'nun kulu ve Resulü olduğuna inanır ve şahid olurum, demek. Yüce Allah, size bunu bildirmemi buyurdu. Bazı mucizeleri de gördünüz. Öyleyse hanginiz çağrıma uyup benimle oluyor? Resuller Resulünün, hitabeti bitince ortalığı bir sessizlik tuttu. Sanki herşey donmuştu. Çıt yok... başlar önde, kimbilir ne veya neler düşünüyorlar. Sevgili Peygamberimiz, sözlerini üç defa arka arkaya tekrarlayıp muhataplarını aradılar. Ama nafile... Her üçünde de cevap hep Hazret-i Ali'den geliyor: -Bunların en küçük ve en zayıfı benim.Ama ben sana yardımcı olmaya hazırım... İlk iki cevapta efendimiz, Ali kerremallahü vechehi yerine oturtarak öbürlerinden bir ses çıkmasını beklediler. Fakat sözleri üçüncü kere cevapsız kalıp yine Hazret-i Ali aynı şeyi söyleyince elinden tutup akrabalarından uzaklaştılar.... Onlar, ayrılınca kalabalık, Peygamberimizin dedikleri ile alay edip gülüşerek dağıldı... Herşeyin Peygamberi, hak bildiği yolda yürümeye devam ediyor.
Nasibi olanlar bir bir hidayete ermekte. Cebrail aleyhisselam ile yeni bir vahiy nazil oldu. Şimdi sadece yakın akrabalar değil; herkes Müslüman olmaya davet edilecek... İşte Hicr Sure-i Şerif'in doksandördüncü ayet-i kerimesi:
-Sana emrolunan şeyi açıkla. Baş ağrıtırcasına anlat, müşriklere aldırma... Şanlı Peygamber, Safa tepesindeler. Yüksekçe bir taşın üzerine çıkmış olarak mübarek parmaklarını kulaklarına koyup gür ve billur bir sesle Mekke'ye doğru seslendiler:
-Eyy Kureyş! Koşun. Buraya gelin! Size mühim bir haberim var. Koşun! Aşağıda sualler: -Kim mbu seslenen öyle?
-Muhammed'ül Emin.Safa tepesine çıkmış bizler çağırıyor. -Gitsek mi acaba? -Bir bakalım. Mühim haberi ne? Belki düşman baskını falan vardır. O, emin insandır. Doğruyu haber verir. -Hadi öyleyse! Az sonra nefes nefese bir kalabalık, fahri kainatın karşısına dizilmişti.
-Hayırdır, Ya Muhammed bizi merakta kodun? Gözler, hep O'nda,Muhakkak önemli bir şey varki bu tepeye çıkarak ahaliyi yanına çağırdı... Tane tane konuşuyor.Ve İslama gelmeyen bu insanların akıl, vicdan, idrak ve basiretlerindeki pası sökmeye uğraşıyorlar:
-Şu dağın ardından veya şu vadinin içinden düşman atlılarının çıkacağını veya sabah akşam baskına uğrayacağımızı söylesem bana inanır mısınız?
-Elbette, elbette,.. sesleri.
-Sen,hep doğru söyledin. Senden doğruluktan gayrı bir şey ummayız... Habib-i Ekrem istediği cevabı almıştı... bunun üzerine Kureyş'in bütün ailelerini isim isim sayarak onları tevhide çağırdılar.
-Sizleri kıyamet gününün azabı ile korkutmaya memurum. Sizi "La ilahe illallah vahdehu la şerike leh"/ Allah, tekdir ve kendisinden başka yaratıcı yoktur. diyerek iman etmeye davet ediyorum. Ben, Allah'ın kulu ve Resulüyüm. Eğer dediklerime inanırsanız yeriniz cennet olacaktır. "La ilahe illallah" demezseniz size ne dünyada bir yarar, ne de öte alemde bir imkan temin edemem Kalabalık şok oldu... Ebu Leheb... İlk atılan, ilk söze karışan, kin kusan yine O.Gözleri dışarı fırlamış; Öfkeden yanakları al al; kudurmuş gibi bir taşa sarılıp o güzeller güzeli Efendimize fırlattı. Bir taraftan da bağırıyordu:
-Bizi bunun için mi topladın?!! Öbürleri birşeycik demezken hem de bir amcanın böyle zalimane davranışı... Kainatın bir tanesine taş atan bu eller kurusa müstehak değil mi? İnsanlığın baştacına risalet vazifesinde engel olmaya çalışan sadece Ebu Leheb değil; karısı Ümmü Cemil de geceleri Peygamberimizin geçeceği yollara diken dökerek en kötü çeşidinden O'na cefa verip yıldırma gayretinde... Allahü teala sevgilisine taş atana Tebbet Suresi ile: -Ebu Leheb'in elleri kurusun; zaten kurudu, dedikten sonra Ümmü Cemil'i "hammaletel-hatab/odun hamalı" olarak aşağıladı. Sure, karı-kocanın kötülükleri sebebi ile inzal olmuştu. Haklarında hususi vahiy gelip de böyle yerin dibine geçirilmeleri Ebu Leheb'i mecnuna çevirdi: Derhal oğulları Utbe ile Uteybe'ye koştu ve: -Kat'i emrimdir! Hemen karılarınızı boşayın!
Derhal, hiç vakit kaybetmeden! Çünkü Sevgili Peygamberimizin kızlarından Rukiyye, Utbe ile Ümmü Gülsüm, Uteybe ile evliydi... murdar adan, gelinlerini boşatarak can yavrularına verilen bu sıkıntı ile Peygamberimizden intikam alıyordu... Peki; Utbe ve Uteybe, Allah Resulünün kızlarını boşayacaklar mı? Maalesef!.. Onun damadı olmak devletini bırakıp, babalarının küfrüne destek oldular. Uteybe, sade boşamakla kalmayıp yüksek huzura koşarak bağıra bağıra: -Seni sevmiyorum. Dinini de inkar ediyorum. Bu sebeple kızını boşadım, dedi ve Efendimizin yakasına yapışarak gömleğini yırttı. Sevgili Peygamberimiz çok incindiler ve: -Ya Rabbi! Onun üzerine canavarlarından bir canavar musallat et, diye beddua ettiler. Onun duası geri çevrilir mi? Uteybe, Şam yolunda iken bir arslan tarafından parça parça edilerek berbat bir akıbet ile ölüp gitti..
Artık müşrikler için ahir zaman Peygamberinin etrafında toplanan çüğu zayıf, fakir ve kadınlardan oluşan insanlar, ne bir avuç gariptir; ne de ciddiye alınyama layık bulunmayan kimseler... gün gün çoğalıyor. Ve hiç bir baskı, hiç bir tehdit, hiç bir usul, hiç bir vaad onları vahiyle işaret edilen ve Resulullah tarafından gösterilen istikametten çevirmiyor. Lakaytlık şimdi düşmanlıkla yer değiştirmiştir... münkirler, müşrikler, hepsi öfkeli. Çünkü gelen yeni din, puta tapmayı reddetmekte, putları adi birer madde olarak telakki ve ilan etmekte; o gün için ne kadar semavi din varsa hepsinin hükümsüz kaldığını; tamamının yerini Muhammed nizamın aldığını açıklamakta ve insanları buna iman etmeyi şart koşmaktadır. Dahası var: Bu din, ırk üstünlüğü, kabile imtiyazı, sülale seçkinliği gibi farkları kaldırarak serveti katar katar bir zengin veya çıplak ayaklı bir köle de olsa aynı imanı paylaşan insanlar arasında öz kardeşlikten daha gerçek kardeşlikler kurmakta.
üstlerine doğru yuvarlanan kar yumağı şimdilik küçük gibi görünse de belli ki bu bir çığın çekirdeğidir. alay edenler için şimdi korku dağları bekliyor. İşte Kureyş büyüklerinden Ute, Şeybe, Ebu Cehil ve daha bir kaç isim, Ebu Talib'in karşısındalar. Tavırları küstah. Rica ile karışık tehdit ediyorlar. -Sana saygılıyız; bunu biliyorsun. Hep hatırını gözettik. Ancak şimdi huzurumuz kalmadı. Çünkü yeğenin, yeni bir din ihdas ederek dediklerine inanmayanları küfür ve dalalette olmakla itham ediyor. Bunu kabul edemeyiz. Ya nasihatinle bu sevdadan vazgeçer; yahut biz hakkından gelmesini biliriz.
Ebu Talib, kibarlık yaparak bu kuru-sıkı tehditleri aziz yeğenine açmadı... Bir müddet sonra kafirler değişen bir şey olmadığını anlayınca yine Ebu Talib'e geldiler: -Sözlerimizin kaale alınmadığını görüyoruz. Biz, senin hatırını incitmek istemedik. Fakat kararımız taviz verilmez kesin bir karardır. Ya O yok olacak veya biz! Artık sabır ve tahammülümüz tükendi... Ebu Talib, bir fitne çıkmaması için ne kadar uğraştıysa da bir netice alamadı. Bunun üzerine alemlerin efendisi ile konuşma zaruretini duydu. -Ey yeğenim. Bütün kabile sana düşman kesildi. Akraba arasında husumet iyi şey değil. Kendilerini küfür ve yanlış yolda olmakla itham etmeden kendi dinini yaşamanı istiyorlar. İkinci keredir bana şikayete geldiler. Bu sözler, bir şey demek istiyordu. ... demek ki amca, destek ve himayesini çekiyor. sevgili peygamberimizde uyanan kanaat budur.Ebu Talib desteğini çekse ne olur ki? En büyük destek, en büyük hami Allah olduktan sonra!.. İşte Sevgili Peygamberimizin cevabı:... bir dava adamının en zor, en tahammül edilmez, en ümitsiz anlarda bile bütün bu menfi şartları hiçe sayıp meydan okuyan çelik irade ve kale duvarı gibi muhkem azmine tarihin en parlak misali: -Güneşi getirip sağ elime, ayı da sol elime koysalar ve bana bu işten cay deseler yine vazgeçmeyip İslamiyeti yaymaya devam edeceğim. Bu yolda canımı feda etmeye hazırım. Yeter ki Rabbim benden razı olsun!... Efendimiz, bunları söyledikten sonra dolu dolu gözlerle oradan uzaklaşmaya başladı. Ebu Talib, konuyu açtığına pişman olmuştu. O'na yetişti ve: -Dilediğini yapmakta hürsün. Hayatta olduğum müddetçe seni koruyup kollayacağım.
. Kureyşli müşrikler, Ebu Talib'in hala himayeyi sürdürdüğünü görünce önde gelen on kişi Utbe, Şeybe, Umeyyet ibni Half, Ebu Cehil bir Hişam, As İbni Vali, Mutim bin Adiy, Şeybe İbni Haccac, Münebbih El Haccac ve Ahnes İbni Serik, Ebu Talib'in kapısını çaldılar. yanlarında güzelliği ile ünlü İmare de var; Velid İbni Mugire'nin oğlu: -İmare'yi sana evladlık verelim; sen de Muhammed'i bize teslim et öldürelim! Çünkü O, dinimizi mahvetti; ve kavmimizi başka yerlere sürükledi. Teklifin densizliği Ebu Talib'in sabrını taşırdı ve O'nu çileden çıkardı. -Bu kadar akıl ve mantık harici söz olamaz. Ben, oğlumu size verip, sizin çocuğunuzu alacağım. Niçin? Benim evladımı öldürseniz diye. Bu ne saçma laftır. Eşi duyulmamış bir ahmaklık. İşte açıkça söylüyorum. Kulağınızı iyi açın! Kim, Muhammed'e düşmansa, ben de kendisine düşmanım, kim onun dinine düşmansa, ben de ona düşmanım. Anladınız mı? Şimdi varın gidin!!! Müşrikler tokat yemiş gibi oldular. Hatta daha beter. Süklüm püklüm oradan savuştular. Ama düşmanlıklarından en ufak azalma yok. Ne yapıp yapıp bu yeni dini köreltmek isteyenler, Ebu Cehil, Ebu Leheb, Ukbe bin Ebu Muit, Hakem bin Ebil As, Ümeyye bin Half, Ebu Kays bin Riaf, Asım bin Said, Haris bin Kays, Esved ibni Abdülesed, Asım bin Hişam,... en azgın ve Sevgili Peygamberimizi en çok rahatsız eden ise Nadr İbni Haris ismindeki bir lanetli. Ebu Talib'ten bu ağır ve kat'i cevabı alınca bu defa Sevgili Peygamberimize koştular:
-Maksadın mal-mülkse istediğin kadar verelim. Hükümdar olmak niyetinde isen başımıza geçirelim. Sana görünen şey bir cin ise en namlı hekimleri çağıralım. Ne dersen yapmaya hazırız. Yeter ki sen, şu Peygamberlik davasından vazgeç! diye değişik bir usülü dendiler. ...tabii boşa nefes tüketiyorlar. Aldıkları cevap: -Ne mal istiyorum. Ne hükümdarlık; gözüme cin de görünmüyor. Allah, beni size Peygamber olarak gönderdi ve bir de kitap indirdi; ve müjdeleyici ve korkutucu olmamı buyurdu. Rabbimin emir ve yasaklarını size tebliğ ettim ve nasihatte bulundum. Bildirdiklerimi kabul ederseniz bu, dünyada da, ahirette de saadetnize vesile olur. Şayet reddederseniz Yüce Allah aranızda bir hüküm verene kadar, tebliğe devam ile sabretmek vazifem olacaktır.
evet değerli kardeşlerim,bu davetten çok dersler çıkartarak,islamiyete bizlerde tüm sevdiklerimizi yakınlarımızı ve tüm tandık ve tanımadıklarımıza anlatmalıyızki peyğamber s.a.v efendimiz hazretlerinin yolunda olduğumuzu iasbatlamak gerek...
-Sana emrolunan şeyi açıkla, baş Ağrıtırcasına anlat, müşriklere aldırma Hicr/94
Sabikun-u İslam denilen ilk müminlerden sonra müsliman olanlar... Ebu Ubeyde bin Cerrah, Ebu Seleme Abdullah bin Abdülesed Erkam bin Ebil Erkam, Osman bin Mazun ve kardeşleri Kudame ile Abdullah, Ubeyde bin Haris bin Abdulmuttalib, Said bin Zeyd ve eşi Hazreti Fatıma binti Hattab... her biri bir güneş. O'nun yolunun öncüleri, yardımcıları, fedaileri olan üstün idrak ve muazzam basiret timsalleri... İlk devirde İslamı seçenler topu topu otuz kişi... bunların da çoğu gençler, fakirler, zayıflar ve kadınlar. İnkarcı bedbahtların gözünde "Ebu Talib'in yetimi ve ciddiye alınmaya değmez bir avuç garip olarak görülen bu ilkler, az zaman sonra öyle bir nur infilakını gerçekleştirecekler ki dünya, bir uçdan bir uca zifiri karanlıktan apaydınlık bir gündüze geçecek zaman bu istihalenin sancılarını yaşamanın eşiğinde. Bir ağaçtan öbür ağaca hayat taşıyan berrak su akıntısındaki sükunet misali, tebliğ, ilk üç yılında bir gönülden bir gönüle sessizce akıp durdu... namazda bile sureler yüksek sesle okunamıyor. Fakat müminlere ilişen de yok. Çünkü müşriklerin putlarına, Ama söylenecek. Bi'set denen mukaddes vazifenin bildirilmesinin dördüncü senesinde Şura suresinin ikiyüz ondördüncü ayeti kerimesi:
-Yakın akrabanı ahiret azabı ile korkutarak onları hak dine çağır. Efendimiz, mesele üzerinde uzunca düşünüp bütün çetinliklerini gözden geçirdiği günlerde Cebrail, emri bir an evvel yapmaya başlamasına dair vahyi indirdi... Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz, Hazret-i Ali'yi yollayarak yakınlarını Ebu Talib'in evinde topladılar. Gelen kırkbeş kişinin ikisi kadın, diğerleri erkek. Halası Hazreti-i Safiye'nin tavsiyesine uyarak Ebu Leheb'i davet etmediler. Ama O da hazır gelmiş. Allah'ın Resulü, misafirlere ancak bir kişiye yetecek miktarda bir kab yemek ile bir tas süt çıkartıp onlar sofraya buyur ettiler, ve besmele çekerek önce kendileri başladılar... hayret verici bir şey oluyordu. Herkes yediği halde ne yemek eksiliyordu, ne süt... tamamı karnını doyurdu ama yemek de süt de ilk andaki şekliyle olduğu gibi kaldı. Bu mucize, akrabaları şaşkına çevirdi. Yemekten sonra Hakikat Sultanı sallallahü aleyhi ve sellem, onları tam İslamiyeti kabule çağıracaktı ki Ebu Leheb: -Sihrin de böylesini hiç görmemiştik; sizi güzel büyüledi, iftirasını atarak Hak Resul'e döndü ve yılan ıslığını andıran sesi ile bir sürü hakaret yağdırdı. ...gelenler dağıldılar.
Sevgili Peygamberimiz, Rabbinin emrini yerine getirememenin üzüntüsü ile mükedder oldu. Ebu Leheb'in sözleri O'na çok viran gelmişti... günlerce müsait bir anı beklediler. Cebrail aleyhisselam gelerek kendisini teselli edip cesaret verdi. Ve açık davete başlamakta daha fazla geç kalmamasına dair ilahi arzuyu bildirdi. Sevgili Peygamberimiz, Hazret-i Ali'ye seslendiler.... -Ebu Leheb'in sözlerini duydun. Hakaretleri ile bana fırsat tanımadı. Gelenlerle konuşmama imkan kalmadan dağıldılar. Yine önceki gibi yemek hazırla ve onları buraya topla. Çağrılanlar, bir bir geldi. Herkes hazır olunca yemek çıkarıldı... Ebu Leheb yine mecliste bir diken gibi göze batıyor. Peygamberlerin önderi, ayağa kalktılar. Gözler üzerinde... acaba ne diyecek? Geçen defa konuşmamıştı. Ebu Leheb, mani olduğundan geliş sebeplerini bile anlayamadan çıkmışlardı. Şimdi herşey anlaşılacaktı. Kendilerini böyle üst üste toplamasının mutlaka mühim bir sebebi vardı... Herkes hazır olunca konuşmaya başladılar. İnci gibi bir Arapça, güzel mi güzel bir ses ve mükemmel ahenk.
Daha evvel bilmedikleri, duymadıkları şeylerin belagatin en harikası ile takdimi: -Hamd, ancak Allah'a mahsustur. Ben, O'na hamd eder; sadece O'ndan yardım isterim. O'na inanır ve O'na dayanırım. Şüphesiz iman eder ve size de bildiririm ki, Allah'tan başka mabud yoktur. Allah birdir ve eşi-ortağı mevcut değildir. Size asla hilaf bir şey söylemiyor ve en mutlak hakikatı tebliğ ediyorum. Gelin bir olan Allah'a iman edin. Ben, Allah'ın size ve tekmil insanlığa gönderdiği Peygamberim. Yeminle söylüyorum ki, siz uykuya daldığınız gibi ölecek ve ondan uyandığınız dirilecek ve hayatınız boyu yaptıklarınızdan hesba çekileceksiniz. İyiliklerinizden mükafat kötülüklerinizden ceza göreceksiniz. Böylece yeriniz cennet ve cehennem olacaktır. İnsanlardan ahiret azabı ile ilk korkuttuğum kimseler sizlersiniz. Ebu Talib: -En makbul iş sana yardımcı olmaktır. Ben seni himayeye devamedeceğim. Ama nefsime bakıyorum; eski dininde kalmaya ısrarlı. Yine Ebu Leheb atıldı: -Abdülmuttalib oğulları! Bunun yaptığı doğru değil... Bari başkaları durdurmadan biz karşı çıkalım.
Yoksa Muhammed yüzünden hepimiz ağır hakarete maruz kalacak ve belki de çoğumuz öleceğiz. Ebu Leheb'in sözleri, Hazret-i Safiyye'yi harekete geçirdi. Sevgili hala, dayanamamıştı: -Be hey kardeşim! Yeğenimizi ve dinini desteklememek; hor görmek, küçültmeye çalışmak sana yakışıyor mu? Alimler, Abdülmuttalib'in soyundan bir Peygamber geleceğini bildiriyor; sen O'nu kötülüyorsun. Bu ne tazır böyle? Vallahi O Peygamber işte karşımızda bulunuyor!!! Ebu Leheb, inat mı inat. Öfke ile bağırdı: -Seninki ham hayal! Zaten kadın değil misin; ne anlarsın bu işlerden? Bütün işiniz erkeklere ayak bağı olmak! Yarın millet, İsyan ederse biz ne yapabiliriz? Ebu Talip, hışımla Ebu Leheb'e döndü: -Korkak!... Son nefesine kadar O'na yardımcıyım; anladın mı? Dedi. peygamberimize: -İnsanları imana çağıracağın zamanı bildir. Silahlanıp seninle beraber gelelim. Hava iyice gerginleşmişti. Yüce Peygamber, söze kaldıkları yerden devam ettiler: -Ey Abdülmuttalib nesli. Vallahi, benim size getirdiğim bu dinden daha üstün ve daha hayırlısını tebliğ eden olmamıştır. Sizi söylenmesi kolay fakat mizanda sevabı çok yüksek olan iki kelimeyi söylemeye davet ediyorum.
İşte:" Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammed abdühü ve Resuluhu" Allah'tan başka ilah olmadığına ve Muhammed'in O'nun kulu ve Resulü olduğuna inanır ve şahid olurum, demek. Yüce Allah, size bunu bildirmemi buyurdu. Bazı mucizeleri de gördünüz. Öyleyse hanginiz çağrıma uyup benimle oluyor? Resuller Resulünün, hitabeti bitince ortalığı bir sessizlik tuttu. Sanki herşey donmuştu. Çıt yok... başlar önde, kimbilir ne veya neler düşünüyorlar. Sevgili Peygamberimiz, sözlerini üç defa arka arkaya tekrarlayıp muhataplarını aradılar. Ama nafile... Her üçünde de cevap hep Hazret-i Ali'den geliyor: -Bunların en küçük ve en zayıfı benim.Ama ben sana yardımcı olmaya hazırım... İlk iki cevapta efendimiz, Ali kerremallahü vechehi yerine oturtarak öbürlerinden bir ses çıkmasını beklediler. Fakat sözleri üçüncü kere cevapsız kalıp yine Hazret-i Ali aynı şeyi söyleyince elinden tutup akrabalarından uzaklaştılar.... Onlar, ayrılınca kalabalık, Peygamberimizin dedikleri ile alay edip gülüşerek dağıldı... Herşeyin Peygamberi, hak bildiği yolda yürümeye devam ediyor.
Nasibi olanlar bir bir hidayete ermekte. Cebrail aleyhisselam ile yeni bir vahiy nazil oldu. Şimdi sadece yakın akrabalar değil; herkes Müslüman olmaya davet edilecek... İşte Hicr Sure-i Şerif'in doksandördüncü ayet-i kerimesi:
-Sana emrolunan şeyi açıkla. Baş ağrıtırcasına anlat, müşriklere aldırma... Şanlı Peygamber, Safa tepesindeler. Yüksekçe bir taşın üzerine çıkmış olarak mübarek parmaklarını kulaklarına koyup gür ve billur bir sesle Mekke'ye doğru seslendiler:
-Eyy Kureyş! Koşun. Buraya gelin! Size mühim bir haberim var. Koşun! Aşağıda sualler: -Kim mbu seslenen öyle?
-Muhammed'ül Emin.Safa tepesine çıkmış bizler çağırıyor. -Gitsek mi acaba? -Bir bakalım. Mühim haberi ne? Belki düşman baskını falan vardır. O, emin insandır. Doğruyu haber verir. -Hadi öyleyse! Az sonra nefes nefese bir kalabalık, fahri kainatın karşısına dizilmişti.
-Hayırdır, Ya Muhammed bizi merakta kodun? Gözler, hep O'nda,Muhakkak önemli bir şey varki bu tepeye çıkarak ahaliyi yanına çağırdı... Tane tane konuşuyor.Ve İslama gelmeyen bu insanların akıl, vicdan, idrak ve basiretlerindeki pası sökmeye uğraşıyorlar:
-Şu dağın ardından veya şu vadinin içinden düşman atlılarının çıkacağını veya sabah akşam baskına uğrayacağımızı söylesem bana inanır mısınız?
-Elbette, elbette,.. sesleri.
-Sen,hep doğru söyledin. Senden doğruluktan gayrı bir şey ummayız... Habib-i Ekrem istediği cevabı almıştı... bunun üzerine Kureyş'in bütün ailelerini isim isim sayarak onları tevhide çağırdılar.
-Sizleri kıyamet gününün azabı ile korkutmaya memurum. Sizi "La ilahe illallah vahdehu la şerike leh"/ Allah, tekdir ve kendisinden başka yaratıcı yoktur. diyerek iman etmeye davet ediyorum. Ben, Allah'ın kulu ve Resulüyüm. Eğer dediklerime inanırsanız yeriniz cennet olacaktır. "La ilahe illallah" demezseniz size ne dünyada bir yarar, ne de öte alemde bir imkan temin edemem Kalabalık şok oldu... Ebu Leheb... İlk atılan, ilk söze karışan, kin kusan yine O.Gözleri dışarı fırlamış; Öfkeden yanakları al al; kudurmuş gibi bir taşa sarılıp o güzeller güzeli Efendimize fırlattı. Bir taraftan da bağırıyordu:
-Bizi bunun için mi topladın?!! Öbürleri birşeycik demezken hem de bir amcanın böyle zalimane davranışı... Kainatın bir tanesine taş atan bu eller kurusa müstehak değil mi? İnsanlığın baştacına risalet vazifesinde engel olmaya çalışan sadece Ebu Leheb değil; karısı Ümmü Cemil de geceleri Peygamberimizin geçeceği yollara diken dökerek en kötü çeşidinden O'na cefa verip yıldırma gayretinde... Allahü teala sevgilisine taş atana Tebbet Suresi ile: -Ebu Leheb'in elleri kurusun; zaten kurudu, dedikten sonra Ümmü Cemil'i "hammaletel-hatab/odun hamalı" olarak aşağıladı. Sure, karı-kocanın kötülükleri sebebi ile inzal olmuştu. Haklarında hususi vahiy gelip de böyle yerin dibine geçirilmeleri Ebu Leheb'i mecnuna çevirdi: Derhal oğulları Utbe ile Uteybe'ye koştu ve: -Kat'i emrimdir! Hemen karılarınızı boşayın!
Derhal, hiç vakit kaybetmeden! Çünkü Sevgili Peygamberimizin kızlarından Rukiyye, Utbe ile Ümmü Gülsüm, Uteybe ile evliydi... murdar adan, gelinlerini boşatarak can yavrularına verilen bu sıkıntı ile Peygamberimizden intikam alıyordu... Peki; Utbe ve Uteybe, Allah Resulünün kızlarını boşayacaklar mı? Maalesef!.. Onun damadı olmak devletini bırakıp, babalarının küfrüne destek oldular. Uteybe, sade boşamakla kalmayıp yüksek huzura koşarak bağıra bağıra: -Seni sevmiyorum. Dinini de inkar ediyorum. Bu sebeple kızını boşadım, dedi ve Efendimizin yakasına yapışarak gömleğini yırttı. Sevgili Peygamberimiz çok incindiler ve: -Ya Rabbi! Onun üzerine canavarlarından bir canavar musallat et, diye beddua ettiler. Onun duası geri çevrilir mi? Uteybe, Şam yolunda iken bir arslan tarafından parça parça edilerek berbat bir akıbet ile ölüp gitti..
Artık müşrikler için ahir zaman Peygamberinin etrafında toplanan çüğu zayıf, fakir ve kadınlardan oluşan insanlar, ne bir avuç gariptir; ne de ciddiye alınyama layık bulunmayan kimseler... gün gün çoğalıyor. Ve hiç bir baskı, hiç bir tehdit, hiç bir usul, hiç bir vaad onları vahiyle işaret edilen ve Resulullah tarafından gösterilen istikametten çevirmiyor. Lakaytlık şimdi düşmanlıkla yer değiştirmiştir... münkirler, müşrikler, hepsi öfkeli. Çünkü gelen yeni din, puta tapmayı reddetmekte, putları adi birer madde olarak telakki ve ilan etmekte; o gün için ne kadar semavi din varsa hepsinin hükümsüz kaldığını; tamamının yerini Muhammed nizamın aldığını açıklamakta ve insanları buna iman etmeyi şart koşmaktadır. Dahası var: Bu din, ırk üstünlüğü, kabile imtiyazı, sülale seçkinliği gibi farkları kaldırarak serveti katar katar bir zengin veya çıplak ayaklı bir köle de olsa aynı imanı paylaşan insanlar arasında öz kardeşlikten daha gerçek kardeşlikler kurmakta.
üstlerine doğru yuvarlanan kar yumağı şimdilik küçük gibi görünse de belli ki bu bir çığın çekirdeğidir. alay edenler için şimdi korku dağları bekliyor. İşte Kureyş büyüklerinden Ute, Şeybe, Ebu Cehil ve daha bir kaç isim, Ebu Talib'in karşısındalar. Tavırları küstah. Rica ile karışık tehdit ediyorlar. -Sana saygılıyız; bunu biliyorsun. Hep hatırını gözettik. Ancak şimdi huzurumuz kalmadı. Çünkü yeğenin, yeni bir din ihdas ederek dediklerine inanmayanları küfür ve dalalette olmakla itham ediyor. Bunu kabul edemeyiz. Ya nasihatinle bu sevdadan vazgeçer; yahut biz hakkından gelmesini biliriz.
Ebu Talib, kibarlık yaparak bu kuru-sıkı tehditleri aziz yeğenine açmadı... Bir müddet sonra kafirler değişen bir şey olmadığını anlayınca yine Ebu Talib'e geldiler: -Sözlerimizin kaale alınmadığını görüyoruz. Biz, senin hatırını incitmek istemedik. Fakat kararımız taviz verilmez kesin bir karardır. Ya O yok olacak veya biz! Artık sabır ve tahammülümüz tükendi... Ebu Talib, bir fitne çıkmaması için ne kadar uğraştıysa da bir netice alamadı. Bunun üzerine alemlerin efendisi ile konuşma zaruretini duydu. -Ey yeğenim. Bütün kabile sana düşman kesildi. Akraba arasında husumet iyi şey değil. Kendilerini küfür ve yanlış yolda olmakla itham etmeden kendi dinini yaşamanı istiyorlar. İkinci keredir bana şikayete geldiler. Bu sözler, bir şey demek istiyordu. ... demek ki amca, destek ve himayesini çekiyor. sevgili peygamberimizde uyanan kanaat budur.Ebu Talib desteğini çekse ne olur ki? En büyük destek, en büyük hami Allah olduktan sonra!.. İşte Sevgili Peygamberimizin cevabı:... bir dava adamının en zor, en tahammül edilmez, en ümitsiz anlarda bile bütün bu menfi şartları hiçe sayıp meydan okuyan çelik irade ve kale duvarı gibi muhkem azmine tarihin en parlak misali: -Güneşi getirip sağ elime, ayı da sol elime koysalar ve bana bu işten cay deseler yine vazgeçmeyip İslamiyeti yaymaya devam edeceğim. Bu yolda canımı feda etmeye hazırım. Yeter ki Rabbim benden razı olsun!... Efendimiz, bunları söyledikten sonra dolu dolu gözlerle oradan uzaklaşmaya başladı. Ebu Talib, konuyu açtığına pişman olmuştu. O'na yetişti ve: -Dilediğini yapmakta hürsün. Hayatta olduğum müddetçe seni koruyup kollayacağım.
. Kureyşli müşrikler, Ebu Talib'in hala himayeyi sürdürdüğünü görünce önde gelen on kişi Utbe, Şeybe, Umeyyet ibni Half, Ebu Cehil bir Hişam, As İbni Vali, Mutim bin Adiy, Şeybe İbni Haccac, Münebbih El Haccac ve Ahnes İbni Serik, Ebu Talib'in kapısını çaldılar. yanlarında güzelliği ile ünlü İmare de var; Velid İbni Mugire'nin oğlu: -İmare'yi sana evladlık verelim; sen de Muhammed'i bize teslim et öldürelim! Çünkü O, dinimizi mahvetti; ve kavmimizi başka yerlere sürükledi. Teklifin densizliği Ebu Talib'in sabrını taşırdı ve O'nu çileden çıkardı. -Bu kadar akıl ve mantık harici söz olamaz. Ben, oğlumu size verip, sizin çocuğunuzu alacağım. Niçin? Benim evladımı öldürseniz diye. Bu ne saçma laftır. Eşi duyulmamış bir ahmaklık. İşte açıkça söylüyorum. Kulağınızı iyi açın! Kim, Muhammed'e düşmansa, ben de kendisine düşmanım, kim onun dinine düşmansa, ben de ona düşmanım. Anladınız mı? Şimdi varın gidin!!! Müşrikler tokat yemiş gibi oldular. Hatta daha beter. Süklüm püklüm oradan savuştular. Ama düşmanlıklarından en ufak azalma yok. Ne yapıp yapıp bu yeni dini köreltmek isteyenler, Ebu Cehil, Ebu Leheb, Ukbe bin Ebu Muit, Hakem bin Ebil As, Ümeyye bin Half, Ebu Kays bin Riaf, Asım bin Said, Haris bin Kays, Esved ibni Abdülesed, Asım bin Hişam,... en azgın ve Sevgili Peygamberimizi en çok rahatsız eden ise Nadr İbni Haris ismindeki bir lanetli. Ebu Talib'ten bu ağır ve kat'i cevabı alınca bu defa Sevgili Peygamberimize koştular:
-Maksadın mal-mülkse istediğin kadar verelim. Hükümdar olmak niyetinde isen başımıza geçirelim. Sana görünen şey bir cin ise en namlı hekimleri çağıralım. Ne dersen yapmaya hazırız. Yeter ki sen, şu Peygamberlik davasından vazgeç! diye değişik bir usülü dendiler. ...tabii boşa nefes tüketiyorlar. Aldıkları cevap: -Ne mal istiyorum. Ne hükümdarlık; gözüme cin de görünmüyor. Allah, beni size Peygamber olarak gönderdi ve bir de kitap indirdi; ve müjdeleyici ve korkutucu olmamı buyurdu. Rabbimin emir ve yasaklarını size tebliğ ettim ve nasihatte bulundum. Bildirdiklerimi kabul ederseniz bu, dünyada da, ahirette de saadetnize vesile olur. Şayet reddederseniz Yüce Allah aranızda bir hüküm verene kadar, tebliğe devam ile sabretmek vazifem olacaktır.
evet değerli kardeşlerim,bu davetten çok dersler çıkartarak,islamiyete bizlerde tüm sevdiklerimizi yakınlarımızı ve tüm tandık ve tanımadıklarımıza anlatmalıyızki peyğamber s.a.v efendimiz hazretlerinin yolunda olduğumuzu iasbatlamak gerek...
Moderatör tarafında düzenlendi:
